Dag 13 0 30 juli: Mt.St.Helens

Dag 13 – zaterdag 30 juli: Mt St Helens

Alweer een vreugdevol wakker worden: Inger aan de lijn! Dat is dan weer het voordeel van een motel, je kinderen kunnen je vanuit Nederland makkelijk even bellen. Hoewel, makkelijk…ze had er wel moeite voor moeten doen: de man achter de balie zat niet op zijn plek en ook al lag er een briefje met de mededeling dat hij over vijf minuten terug zou zijn duurde dat drie kwartier, zodat het geduld van Inger danig op de proef gesteld werd.... Maar uiteindelijk lukte het gelukkig, en het was leuk om even bij te praten. Ze was met Jette naar Erikah Badu geweest in Paradiso en daar hadden ze behalve een fantastisch concert meegemaakt ook nog oog in oog gestaan, of zelfs gezeten, met de ster in kwestie backstage!

Na de vertrouwde Starbucks coffee (de regular vinden wij erg lekker) zetten we flink de vaart erin om zo vroeg mogelijk bij de beoogde camping aan te komen. Via de I-5 en dan afslag 49 waren we om 11.15 ter plekke. Om te constateren dat het ….VOL was….We hebben toen maar even gevraagd naar andere opties, en we werden verwezen naar een First come First serve campground dertig minuten noordwaarts. Met samengeknepen tenen reden we die kant op en….het was niet alleen mooi, er was meer dan genoeg plaats in deze camping in het Lewis Clark State Park. We vonden een mooie plek met veel licht maar toch beschut en besloten meteen twee nachten te boeken. Er waren zelfs warme douches! (tot nu toe had elke campground die, dat is ook weer een bijzondere ervaring) Hèhè.....De tent stond zo, stoeltjes erbij en we waren weer helemaal het heertje.

We ontmoetten bij de ingang een Engelse dame die net als wij overal nul op het request gekregen had, ze was dan ook dolgelukkig dat er hier plaatsen voor het uizoeken waren. Hoewel we eerst baalden dat we wat verder van de vulkaan afstonden dan we wilden bood dit eigenlijk juist weer onvoorziene mogelijkheden: het lag heel centraal t.o.v. Mt.St.Helens N.P., Park Mount Rainier en zelfs Seattle. Vandaag bezochten we het eerstgenoemde. Deze vulkaan is in 1980 zeer heftig uitgebarsten, of liever gezegd ontploft. De gevolgen zijn nog duidelijk zichtbaar in de omgeving. Het Observatorium had een indrukwekkende film waarvan alleen al de presentatie de moeite waard was: een mooie filmzaal, een panoramisch doek en na de film werd als apotheose dat doek opgehesen waarna we schitterend uitzicht hadden op de vulkaan zelf die zich aftekende tegen een strakblauwe hemel. Erg de moeite waard vonden wij!
De hellingen rondom vormden samen een prachtig boeket, ongelooflijk zoveel bloemen als er bloeiden. En daar mag je dan allemaal gratis naar kijken...

Zoals in elk park moest ook hier toegang betaald worden. Hadden wij even mazzel: onze kaart van vorig jaar was nog geldig! We kregen een roze armbandje om en mochten toen naar het buitengedeelte, vanwaar je schitterend zicht hebt op het hele gebied. Op de heenweg hadden we trouwens al vele stops gemaakt voor even zo vele kodakmomenten. Zoveel moois, en allemaal natuur!

Toen we wegreden gaf de display van onze auto opeens de melding ‘ enginge oil change needed soon’…krijg je dat weer. We hebben de olie toch maar gepeild en het niveau was inderdaad te laag. Erg gek voor een nieuwe auto met nog maar 15000 km op de teller. We wilden natuurlijk ook geen risico nemen, en kochten dus twee liter bij de plaatselijke supermarkt. Helaas verdween de melding niet en bleef het niveau beneden alle peil…..dus dat wordt morgen bellen met de Customer Service van Dollar….(is inmiddels allemaal opgelost!)
Het gevaar is dat je door zoiets vergeet wat voor geweldige dag je hebt gehad, en dat wilden we perse niet. Dus bij de tent gekomen alle foto’s bekeken, op schijf gezet en een vuurtje gemaakt. Zo meteen gaan we koken en morgen is er weer een dag!