Dag 20 - 6 augustus:van Clinton naar Clearwater

Dag 20 – zaterdag 6 augustus: van Clinton naar Wells Gray Provincial Park


Na douche en ontbijt brak Bert de tent af zodat ik me weer bezig kon houden met mijn vakantiehobby: het schrijven van dit blog. Dat werkt goed.
We reden door Clinton, een gat van anderhalve man en een paardenkop, richting Clearwater. Onderweg stuitten we op een oude, onbemande controlepost van de brandweer. Je kon er naar boven klimmen om uitzicht te hebben over de hele streek en bij helder weer kon je 160 km ver kijken. Het wás helder, dus we parkeerden de auto en gingen op pad. Een klein stukje door het bos voor je bij de post kwam. Maar het was wel berengebied, en dat blijft oppassen. Dus ik zette uit volle borst het ene liedje na het andere in. Berend Botje en het potje met vet klonken de beren vast als muziek in de oren: ze lieten zich niet zien. Bij het gebouwtje zelf zagen we een flinke marmot die zich maar langzaam uit de voeten maakte. Het uitzicht was mooi maar niet spectaculair: véél bos.

We karden rustig door langs de 99 en doken iets voor 100 Mile House het merengebied in. Omdat we de tank graag vol wilden houden maakten we een pitstop. Even tanken, zo gebeurd. Denk je dan. Ik liep met mijn briefje van twintig dollar naar binnen – je moet hier eerst betalen, en dan kun je pas tanken – om tot de ontdekking te komen dat het naast een tankstation ook een grote supermarkt was. En dat niet alleen: er was een bijeenkomst van de plaatselijke vereniging van huisvrouwen, waar hier kennelijk ook mannen lid van mochten worden – en die namen het hele pand in beslag. Tenminste, zo leek het. Het halve dorp was uitgelopen om precies op dit moment de voorraden eens lekker aan te vullen. Ik moest wachten. Tja, wat doe je dan? Toch maar in de rij. Wachten. Maar weggaan? Het schoot net weer een beetje op. Toen ik bijna aan de beurt was ging er bij de dame voor mij van alles mis. Het bonnetje kwam niet uit de kassa, ze wilde nog een lot kopen maar kreeg niet het goede, ze was haar cheque kwijt…….Kortom, úren later (voor mijn gevoel dan) kwam ik weer naar buiten en konden we de auto te drinken geven.
Maar het gaf niets, het is vakantie en we hadden alle tijd. Even verderop stond een bordje met ‘cappuccino’ en we hadden wel zin in koffie na al dat wachten. We dachten terecht te komen bij één van de ons inmiddels bekende koffie-kiosken, maar het bleek een schitterend aan het meer gelegen Italiaans restaurant te zijn. 

Uitzicht vanaf de Librije....eh....het Italiaanse restaurant van Luca

De uitbater, een uitermate hartelijke man, ontving ons met open armen. Italiaan van origine en al tien jaar woonachtig in Canada. Hij had behalve koffie ook huisgemaakte lemoncake in de aanbieding en daar zeiden wij geen nee tegen. We dronken de beste cappuccino aller tijden. Luca ( je maakt gauw vrienden op reis) kwam gezellig een praatje maken en we voelden ons opperbest: afgezien van de koffie was ook de cake meer dan voortreffelijk, en dan nog zo’n prachtig uitzicht…wat wil een mens nog meer? We moesten echter toch verder, het was weer zaterdag en dan moet je voor een kampeerplek immers op tijd zijn. Dus vroegen we de rekening. Ik keek, en dacht dat er een fout gemaakt was. Ik keek nog een keer….maar het stond er echt: $43,50! Voor twee cappuccino (per persoon, dat wel) en cake!! We waren niet gewoon bij Luca, maar bij de Jonnie Boer van Canada terechtgekomen! Nou ja, we betaalden zonder een spier te vertrekken. Eigenlijk moesten we er ook wel heel erg om lachen. En we geven verder heel weinig uit, dus zo dramatisch was het ook weer niet. Vanaf dat moment werd het een sport prijzen te relateren aan ‘een kopje cappuccino’. De wederom geweldige campground die we vonden kostte maar 3 slokjes…
Onderweg hadden we nog brandhout gekocht (een druppel) en de voorraad blikjes aangevuld (half kopje).
Het park bestond niet alleen uit veel bomen maar was ook een geweldige biotoop voor muggen. Het eerste wat we deden was dan ook ons helemaal insmeren met DEET. Dat was afdoende om ze te weren, en toen we ook nog een vuurtje hadden gemaakt verkozen ze een andere tent om bij te gaan zeuren om eten.
Voor de verandering hadden we eens een stukje vlees gekocht: heerlijke malse steak. Met sla en aardappelpuree weer een supermaaltje. We hebben nog een tijdje bij het vuur gezeten, en zijn tegen tien uur lekker de slaapzak ingedoken.