Dag 45 – woensdag 31 augustus: weer thuis
De vliegreis verliep voorspoedig, zij het met enige vertraging. Door een computerstoring konden de papieren betreffende de lading niet op tijd afgeleverd waardoor het vliegtuig anderhalf uur aan de grond gehouden werd. Door harder te vliegen hebben we weer 35 minuten daarvan ingelopen. Na ruim elf uur kwamen we aan in Düsseldorf. Net als op de heenweg moesten we lang op de bagage wachten, zo lang zelfs dat sommige mensen al doemscenario’s begonnen rond te strooien: vast allemaal in het verkeerde vliegtuig beland….maar gelukkig was dat niet waar, en na drie kwartier konden we dan eindelijk ons afhaalcomité in de vorm van onze dochters begroeten. Geen spandoek, zoals vorig jaar, maar het kan niet altijd feest zijn. Om af te kicken dronken we koffie bij de Starbucks en zetten daarna koers naar Groningen. Tja, en dan kom je thuis en lijkt het alsof al die weken zomaar wegvallen. Vreemde gewaarwording is dat toch altijd. Maar met de verhalen kwamen ook de herinneringen weer terug, en de komende tijd zullen de foto’s daar ook zeker een handje bij helpen. Evenals de verhalen op dit blog.
Dit jaar heb ik veel in de auto geschreven, op saaie stukken weg. Dat is het voordeel van blind typen: ik kan rondkijken en typen tegelijk. Omdat ik genetisch bepaald dan ook nog kan multi-tasken is het helemaal appeltje eitje natuurlijk (hoewel dat van dat multi-tasken wetenschappelijk in het geheel niet bewezen is).
Net als vorig jaar hebben we weer ontzettend genoten. De natuur is onnavolgbaar mooi, het kamperen is hier fantastisch en autorijden een heerlijkheid. Wat ons betreft blijft Amerika dus ons favoriete vakantieland voorlopig. De kust hoeft niet meer, maar het binnenland des te meer. Colorado moet ook prachtig zijn en eventueel een weerzien met Bryce en bijvoorbeeld Moab is ook niet uit te sluiten.
We kijken nu met iets kritischer blik dan vorig jaar, toen alles nog nieuw was. We hebben redelijk welvarende streken gezien, maar zeker veel meer armoede. Hele straten staan leeg, alle huizen zijn te koop. Mensen moeten keihard werken voor een bestaan op het minimum en er is nauwelijks een vangnet. Dat is schrijnend om te zien.
Op de campgrounds zie je campers van het formaat dubbeldekkerbus, waar dan twee mensen in ‘wonen’. Ook zie je hele gezinnen kamperen in twee of drie tentjes, van het formaat van die van ons. Het is goed mogelijk goedkoop vakantie te vieren op die manier, omdat je per plek betaalt. Voor zo’n vijftien dollar kun je met z’n achten op een plek staan. Men trekt er hier sowieso vaak op uit in de weekenden, mogelijk ook omdat de vakanties beperkt zijn tot twee weken per jaar.
Wat ook echt opvalt is het enorme aantal kerken, van verschillende kerkgenootschappen. Waar hier in Nederland de godshuizen omgebouwd worden tot buurtcentra of restaurant, spelen ze in de VS nog steeds een hoofdrol. Het lijkt me moeilijk om je, als je als buitenstaander in een plattelandsgemeente gaat wonen, te onttrekken aan de plaatselijke mores wat dat aangaat. Ik denk dat je dan al gauw buiten de boot valt.
Wat we zeker gaan missen in Nederland is de ongelooflijk ontspannen manier van autorijden. Hier moet je je als voetganger haasten om over te steken, daar kun je er vanuit gaan dat je dat op je gemak kunt doen: alle auto’s stoppen al op een kilometer afstand ongeveer en gaan pas weer rijden als jij veilig aan de andere kant bent aangekomen. Ook invoegen op de snelweg gaat in de VS erg soepel.
Hoe dan ook, het was een prachtvakantie. Maar eens zien wat het volgend jaar wordt. Als het aan ons ligt……
Tot slot wil ik alle bekende en onbekende mee-lezers bedanken, mede namens Bert, voor de reacties. Soms gekoppeld aan een bericht, soms privé, per mail. Dat maakt het schrijven extra waardevol.
Dus wie weet, tot een volgende keer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!