Dag 9 - dinsdag 24 juli: Badlands

Dag 9 – dinsdag 24 juli: Badlands

Na een onrustige nacht met veel water, wind en onweer was het desondanks niets afgekoeld. De temperatuur zou uiteindelijk oplopen tot zo’n 42 graden, maar omdat de luchtvochtigheid erg hoog was voelde het aan als een permanente sauna. Wat ben je dan blij met airco in de auto!
Na het ontbijt (de Colombiaanse koffie is echt heerlijk) vertrokken we voor een tocht door het wonderlijke landschap. Bij elk uitzichtpunt stapten we uit om een stukje te lopen en foto’s te maken. Het gebied is niet zo heel groot en het was makkelijk te doen in een paar uur. Daarna zijn we weer even naar de WalDrug gereden, van de koffie voor vijf dollarcent, om nog zo’n heerlijk stuk versgebakken pie te eten. Ze doen er hier wel erg veel vulling in (verhouding deeg:vulling 1:10), dat is dan weer overdreven, maar die kun je gewoon laten staan natuurlijk. We lieten het ons in elk geval goed smaken.

Verder ontmoette Bert er zijn nieuwe liefde…..

……en liepen we een Amish familie tegen het lijf met ongeveer vijfentwintig kinderen (het kunnen er ook iets minder geweest zijn). De man was druk in gesprek via zijn mobieltje: een directe lijn met God?  

Om niet voor verrassingen te komen te staan gooiden we ook de tank maar weer vol, dat kost hier echt zoveel minder dan bij ons! Ook vulden we de koelbox met nieuw ijs, geweldig systeem. Op de terugweg stopten we nog even bij het voormalig ondergronds commandocentrum van een van de kruisraketten tegen de Sovjet Unie ten tijde van de Koude Oorlog, de zogenaamde MinuteMan: klaar om in een minuut afgevuurd te worden en zo het land te verdedigen. Krankzinnige gedachte.  We wilden eigenlijk mee met een rondleiding, maar alles was vol. We konden wel een filmpje bekijken en dat hebben we toen maar gedaan.

Onze laatste stop was vlakbij de campground, en eigenlijk ook het mooiste deel van de Badlands vonden wij. Een enorme variatie aan vormen en kleuren in het gesteente. 

Omdat de warmte ons behoorlijk in de greep had doken we daarna eerst de lobby van de lodge in waar we in alle koelte de foto’s op het web konden zetten en het blog bijwerken.
Bij de tent dronken we daarna een glaasje, dat we wel vast moesten houden want er stond een enorm harde wind. Toen we wilden gaan koken vlogen de bosuitjes ons om de oren, en het eind van het liedje was dat we met ons pannetje en de brander weer naar de lodge gingen om daar achter een muurtje, beschut, ons maaltje te bereiden. Zittend op de stoep aten we het op en het smaakte uitstekend!

Nog een doorwaakte nacht zag ik niet zo zitten en het zag er wel erg dreigend uit, dus heb ik mezelf als Zorro verkleed: een zwart slaapmasker opgedaan en oordoppen in. Geslápen dat ik heb….ik werd maar één keer wakker doordat de tent enorm aan het flapperen was. Ook meende ik iets van regen te horen, maar ik heb me weer omgedraaid en niets meer gemerkt. De volgende dag hoorde ik van Bert dat het noodweer geweest was! De duct-tape op de naden had echter alle druppels mooi buiten gehouden, wat een uitvinding. De moraal van het verhaal: ga nooit op reis zonder een rol duct-tape in je bagage!