Dag 22 - 28 juli: City of Rocks

Dag 22 – zondag 28 juli: Carlsbad – City of the Rocks

De Mexicanen naast ons maakten aanstalten om te vertrekken. Natuurlijk moest er eerst wel uitgebreid ontbeten, dus een enorme gastank, dito brander en een pan ter grootte van een wagenwiel werden naar een andere picknicktafel gesleept, waar meer schaduw was. Wij hadden ons ontbijt al achter de kiezen, deze keer geen yoghurt met aardbeien en granola, maar de Engelse muffins die we bij Albertson’s hadden gekocht. De Walmart heeft ze niet, jammer genoeg. Deze muffins, in de vorm van een platgeslagen broodje, smaakten een beetje zoals de morningbuns van de Starbucks: naar kaneel en rozijnen. Geroosterd is het een goede vervanging. Want met die Starbucks wil het hier niet zo lukken, hebben ze wel een licentie voor New Mexico?

Om kwart over acht reden we weg, en een kwartier later stonden we bij de ingang van het Living Desert Zoo & Garden State Park. Toch even kijken. We waren er al een paar keer langs gereden tenslotte. Het bleek een beetje het midden te houden tussen een (aftandse) dierentuin en een botanische woestijntuin. Na een uurtje hadden we het wel gezien. 

Vosje achter tralies..... 

Een vleermuis heeft niet alleen scherpe tanden, maar ook kiezen! Een echt gebit dus. 

Deze zie ik toch liever zó dan in het wild....

Bij de Walmart in Carlsbad kochten we koffie, we gooiden een paar kaarten op de bus in een ‘drive through’ brievenbus die midden op de weg stond – echt waar! Alles om maar niet je auto uit te hoeven! – en zetten koers richting El Paso. Daarbij kwamen we door de schitterende Guadeloupe Mountains, en heel even overwogen we om dáár nog een tussenstop te maken (er was een campground). 

We reden toch maar door. Je kunt nu eenmaal niet alles en er lag nog zoveel moois in het verschiet.

El Paso was het meest zuidelijke punt voor ons. Deze stad bestaat in feite uit twee delen. El Paso ligt in de VS en het andere deel in Mexico. Dat andere deel is Ciudad Juárez. De gevaarlijkste stad van Mexico op dit moment. Elke dag vinden er talloze liquidaties plaats op de gruwelijkste manier. Het was dan ook heel gek om El Paso binnen te rijden en te ervaren dat het de welvarendste stad is die je in New Mexico bent tegengekomen. Veel dure huizen, compounds, bedrijven die nu eens níet grotendeels leeg staan, een golfbaan. En dat allemaal in de wetenschap dat er een paar honderd meter verderop afschuwelijke dingen gebeuren die het dagelijks leven er tot een heikele, gevaarlijke onderneming maken. De Amerikanen geven de schuld aan de Mexicaanse drugsbaronnen maar zijn natuurlijk zelf medeschuldig: die drugs waar het allemaal om gaat, zijn voor de Amerikaanse markt. Obama, legaliseren die handel! Een illusie. Ik ben soms zo blij dat ik alleen maar klassen met pubers hoef te besturen (met veel plezier overigens), en niet zo’n gigantisch land met alle bijkomende problematiek.

Van El Paso naar Las Cruces, dat is een weg waar niet bijzonder veel te beleven valt. Alleen zagen we duizenden koeien langs de kant van de weg, in corals, wel te verstaan. Na Las Cruces ging het richting City of Rocks.
Ik ben dol op kaarten. Niet alleen op klaverjassen, maar ook op topografische kaarten. Eén van de leukste bijkomstigheden bij het voorbereiden van een reis als deze is voor mij het eindeloos bestuderen van de kaart. Je kunt je er in feite geen enkele voorstelling bij maken maar doet dat natuurlijk wel. En dan kom je ter plekke. Blijkt datgene wat je op de kaart veronderstelde als dor en droog opeens fris en groen te zijn. En omgekeerd. Om maar iets te noemen. Ná de reis bekijk je dan diezelfde kaart met heel andere ogen.
Zo ging het ook bij City of Rocks. We hadden geen idee wat het voor zou stellen, hoe het in het landschap zou liggen. Ondanks de foto’s die we gezien hadden. We kwamen aanrijden, vanaf een hoger gelegen weg, en zagen …..letterlijk een stad van stenen! Héél bijzonder. Je zou zweren dat er een echte stad lag in de verte. 

Eenmaal in de stad aangekomen bleek het ook nog eens helemaal campground te zijn. We konden maar kiezen waar we wilden wonen in deze stad van steen. Dat was niet zo moeilijk en al snel vonden we de aller- allermooiste plek waar we ooit gestaan hebben. 

Tussen die reuzen van rotsblokken, prachtig uitzicht, helemaal alleen: werkelijk uniek! We deden dan ook niets meer dan zitten en kijken, genietend van zoveel schoonheid in de ondergaande zon. We werden er stil van. En dat mag op z’n zachtst gezegd bijzonder genoemd worden.