maandag 15 juli 2013

Dag 8 - 14 juli: The Great Basin


Dag 8 – zondag 14 juli: The Great Basin


Om half zeven zaten we aan de koffie. Tja, als je om negen uur al gaat slapen heb je er dan een flinke ruk opzitten tenslotte. Wel bijzonder hier hoor, we hadden buren die heel veel lawaai maakten gisteren tijdens het eten en bij het kampvuur (naar later bleek grootouders die hun kinderen en kleinkinderen hier ontmoetten, een gezellige familiereünie dus), en om negen uur is alles overal doodstil. Het is dan natuurlijk ook pikkedonker, maar iedereen gaat ook gewoon om die tijd al slapen.
Vanwege het acclimatiseren besloten we een niet al te lange wandeling te maken. We liepen de Two-Lakes-trail. Een mooi tochtje met uitzicht op de Wheeler Peak (3982 m) en twee hooggelegen bergmeertjes.


                                     


                                         

 
              

                              










Om half twaalf waren we alweer terug. De rest van de dag gebruikten we om de was te doen en te douchen. Dat kon allemaal als je de berg weer afreed, zo’n 20 km. verderop in het plaatsje Baker. Daar was ook een campground, voornamelijk voor campers. Het was een aftandse boel. We werden bijna direct van de sokken gereden door het beheerdersechtpaar dat eruit zag als Violet en Onslow uit Keeping Up Appearances. Het terrein was niet veel groter dan een voetbalveld, maar zij gaven er toch de voorkeur aan in een electrisch wagentje rond te sjezen. Jazeker konden we douchen, $5 p.p. Toe maar. En de was konden we ook draaien, dat viel dan weer mee in prijs: voor $2,50 inclusief drogen. Goed, ik gaf ze $20 en ze raceten weg om wisselgeld te halen. In plaats van de $5 dollar die ik terug had moeten krijgen gaf hij maar $4. O ja, was hij vergeten, tax… Nu ja, ze zagen er uit alsof ze het wel erg goed konden gebruiken. De wasmachine draaide terwijl wij aan het douchen waren. Geheel opgefrist wachtten we tot de machine met het programma klaar zou zijn. Het duurde wel érg lang… We stonden er wat vertwijfeld naar te kijken, tot ik opeens vroeg of de kraan wel open was. Nee dus! Dat betekende opnieuw wachten. Gelukkig hadden we geen dringende afspraken maar lekker vakantie.
Wat wel handig was, ze bleken over gratis WiFi te beschikken. Met de telefoon had ik geen bereik, maar dit ging moeiteloos. Zo konden we via What’s App even communiceren met Inger, die goed aangekomen bleek in Salamanca waar ze zich de komende vier weken verder gaat bekwamen in de Spaanse taal.

We reden de twintig kilometer weer terug naar boven. Je begint beneden in de woestijn, passeert diverse vegetatiegrenzen en zit dan opeens weer bijna op de boomgrens. Binnen een half uur. Bizar. Op de heenweg had Bert trouwens nog even voor Superman gespeeld: toen we bij een uitzichtpunt stopten was er ook een ander stel. De vrouw probeerde wanhopig een heel groot insect, zo’n centimeter of 6 lang, van de voorruit te halen. Manlief bleef bibberend zitten, veilig achter het stuur en liet zijn vrouw het vuile werk opknappen. Maar Bert liep onvervaard naar hun auto, pakte het dier beet met zijn vingers en gaf het een enorme zwieper de bosjes in alwaar het waarschijnlijk rustig zijn insectenleventje kon voortzetten.
Morgen reizen we weer verder, richting Capitol Reef. Voor de derde keer zetten we daar ons tentje op. Nu gaan we een vuurtje maken, een glaasje drinken en koken. Proost!





(en bij dat koken vond Bert het vegetarische gehalte van onze maaltijd kennelijk zo onder de maat dat hij een heel klein stukje van zijn vingertop afsneed, toch nog vlees bij het eten…..)

1 opmerking:

  1. Leuk verslag, met veel humor geschreven. De loneliest road staat al heel lang op ons to-do-lijstje, maar het is er nog nooit van gekomen om 'm daadwerkelijk te rijden. Maar door jullie enthousiaste verhaal krijg ik er toch weer veel zin in om deze route echt eens in de planning op te nemen.
    Ik blijf jullie volgen!

    Groetjes,
    Henriëtte (AA-forum)

    BeantwoordenVerwijderen

Leuk als jullie een reactie achterlaten!