Nieuwe tijd half negen vertrokken we, nadat we eerst nog even brandhout gehaald hadden in Baker. De eerste honderd mijl ging over het verlengde van de Loneliest Road (de I-50). Afwisselend reden we door prairie, bergen en langs het utgestrekte droge zoutmeer Sevier Lake. Alweer geen levende ziel te bekennen. Het was mooi weer en het landschap lag zonovergoten voor ons.
Bij Holden pakten we een heel klein stukje snelweg, om er na ongeveer 15 mijl oostwaarts weer af te draaien. Op dat moment begon de lucht te veranderen. In hoog tempo ontwikkelden zich onweerswolken die vochten om een plaatsje op de eerste rij in de bergen om ons heen. Hoe dichter we bij Capitol Reef kwamen, hoe erger het werd. Heel in de verte zag ik wel iets van blauw, maar het was ver buiten ons bereik. Het zou de tweede keer zijn in Capitol Reef dat we moesten uitwijken voor het weer, het kampeerterrein is van zichzelf al vrij drassig, en met zoveel water in het vooruitzicht kun je er dan donder op zeggen dat je ’s morgens wakker wordt in een waterbed.
In Torrey, vlak voor we CR binnenreden, zagen we cabins te huur voor $35. Dan moesten we dat maar doen, zij het niet van harte, ze waren helemaal van kunststof en zagen er niet uitnodigend uit. Hoe dan ook wilden we eerst langs het Visitor Centre. Dat lag zeven mijl verderop. En geloof het of niet, het was daar….droog en zonnig! Dat, gecombineerd met een ongeëvenaard landschap waar we opeens doorheen reden gaf ons humeur een enorme oppepper natuurlijk.
Aan de Ranger op de campground vroegen we de weersvooruitzichten. Ach, als je onder een boom gaat staan valt het allemaal wel mee vanavond, was de boodschap. Dus tentje opgezet en even naar het Clifford House gelopen om daar een overheerlijke aardbeien-rabarerpie te kopen. Ze hadden ook scones, met kaas, daar hebben we er ook maar twee van meegenomen. Lekker voor bij het avondeten, dat zou bestaan uit roerei met groenten.
De Fruita-campground in CR is heel schoon, heel open en vooral overdag heel rustig. ’s Avonds loopt het aardig vol en dan lijkt het echt op een Franse doortrekcamping. Met gratis entertainment.
We zetten onze stoeltjes neer en hadden een doorlopende avondvoorstelling. Tegenover ons stopte een minivan waar eerst één, toen twee en uiteindelijk víjf kinderen uitrolden. De jongste naar schatting anderhalf, de oudste een jaar of acht. We hadden al eerder een groot gezin aan het kamperen gezien, in Sacramento. Daar was een gezin met zeven kinderen, en alles verliep op rolletjes. Zeer georganiseerd werden de tassen op een rijtje gezet, in no time stonden de tenten en werd er gezellig om de tafel gegeten. Wij hadden er veel bewondering voor. Later ging de hele club zwemmen, behalve moeder die achterbleef om de bedden op te maken, over rolverdeling gesproken… Maar alles zag er heel ontspannen uit. Het gezin dat nu tegenover ons stond kreeg het uiteindelijk ook wel voor elkaar, alleen kostte het deze mensen duidelijk meer inspanning. Het hele grasveld stond vol met van alles en nog wat. Het riep herinneringen op aan onze eigen kampeervakanties toen de kinderen nog klein waren. Alleen hadden wij er maar twee….
Na dit tafereel diende het volgende zich aan. Een echtpaar met twee dodelijk verveeld kijkende pubers kwam vlakbij ons staan. Er werd slechts één piepklein tentje opgezet. De sfeer was – zelfs van afstand voelbaar – om te snijden. Vader liep wat hulpeloos van de ene kant naar de andere, de kinderen hingen wat om de picknicktafel en moeder deelde bevelen uit. Het waren geen Amerikanen, in elk geval niet van oorsprong: het leken ons Brazilianen gezien hun uiterlijk en de taal. Op een goed moment zagen we ze aldoor maar de kant van het riviertje op lopen, en weer terug, met teiltjes water. Bleek dat ze een soort washokje hadden opgehangen aan een boom, en de kinderen werden met ferme hand die kant opgestuurd om zich te wassen. Hoofd en voeten staken eronder uit en moeder hield goed zicht op de activiteit, gaf nauwkeurig aan welk deel van het lijf nog geschrobd diende te worden. Een vrij genante vertoning als je vijftien bent. Op het terrein zijn overigens prima sanitaire voorzieningen, maar ja, geen afgesloten washokjes. Wel een heel groot invalidentoilet, waar je met gemak met twintig man en evenzovele teiltjes een poedelfestijn zou kunnen aanrichten.
Het hele gedoe ging gepaard met veel geschreeuw, vooral van moeders kant. Toen het avond werd begonnen ze de hele auto uit te pakken. Alles werd op de picknicktafel uitgestald. Natuurlijk ging ook dat niet zonder slag of stoot. Er werd een groot luchtbed opgeblazen en in de auto gelegd, kennelijk sliepen ze daar. Alle spullen werden afgedekt met een groot zeil. Maar ja, heb je toch je tandpasta nodig en die zit nou toevallig helemaal in de onderste koffer. Dus alles weer op de kop. Nou, zo ging het de hele avond door. Om het nog een beetje erger te maken floepten elke keer als ze de auto open deden de koplampen aan, en als ze hem dichtdeden klonk er vrolijk getoeter. Ze hebben zeker honderd keer de auto open en weer dichtgedaan…..
Ik heb mijn oordoppen maar ingedaan ’s nachts.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!