Dag 20 – Woensdag 23 juli: Field – Radium Hot Springs

Kranen draai je normaal gesproken altijd op dezelfde manier open. Dat is in Canada heel anders. Het vergt nogal veel van je inventiviteit om aan douche-, was- of drinkwater te komen. Er zijn natuurlijk, net als bij ons, kranen met twee knoppen. Eitje! Nou, vergeet het maar. Ik stond al een keer onder de ijskoude douche omdat ik de koudwaterkraan niet dicht kreeg. Bleek precies tegengesteld te draaien. De warmwaterkraan draaide ‘gewoon’ en zo was het effect dubbel vervreemdend. Er zijn ook kranen met één ronde mengknop. Meestal moet je die uittrekken en soms draaien. Maar in Canada vinden ze dat allemaal veel te simpel, en zo stond ik een stief kwartiertje te proberen er iets van water uit te wringen. Tot ik het ding uit narrigheid een mep gaf, en hij uit evenveel frustratie maar eens flink begon te sproeien! Bleek dat je hem naar achteren moest duwen. Totaal niet logisch.

Goed, ik werd om kwart over acht wakker, aan de late kant. We braken snel de tent op om aan een stralende dag te beginnen met een zon die volop scheen.

                     
       Hoe druk je de lucht uit de tent als je hem oprolt? Door erop te gaan liggen!
Het eerste agendapunt was een trail naar het Sherbrooke Lake. Dit is een bergmeer waar niet heel veel mensen naartoe lopen. De grote publiekstrekker hier is Lake O’Hare, waar een bus naartoe rijdt. Je kunt dan ter plekke zelf verder wandelen naar bijvoorbeeld Lake Arthur, maar dat zijn pittige tochten met veel hoogteverschillen. Vanwege het weer was dit alles geen optie. Bovendien moet je die bus drie maanden van tevoren bespreken, en dat past totaal niet in ons vrijheid-blijheid plaatje. Je kunt er overigens ook te voet heen, elf kilometer is nu niet het einde van de wereld, maar dan loop je over een gravelpad en in de file. De allervriendelijkste Ranger in het VC, hij leek erg op Jerry uit Cheers, had ons dan ook de andere mogelijkheid gewezen. Het was een wandeling van een uur of drie, en dat liet ons de ruimte ‘s middags nog andere dingen te gaan bekijken.
Bij het uitchecken bleek het al elf uur te zijn. Elf uur?? O ja, vergeten: het is hier een uur later, we zitten in de mountain timezone. Dat liet ons dus iets minder tijd. Hoewel dat ook weer relatief is, we kijken nauwelijks op ons horloge (lees: mobiel). Donker is slapen, licht is opstaan. Zoiets.
Het pad omhoog begon achter een benzinestation. We konden het eerst niet eens zien en hebben maar even gevraagd. Het was een echt mooie wandeling, wel wat stijging natuurlijk maar niet extreem. Eenmaal boven liepen we in een levende bouquetreeks. Het ene bloemenveld na het andere, en zoveel verschillende soorten. Ze werden gedomineerd door de  Indian Paintbrush die met hun vele geschakeerde rood het geheel een vrolijk aanzicht gaven.
                                                   
Er lagen veel dode bomen die door met het smeltende ijs van de gletsjers meegesleurd waren naar beneden. Erachter bevond zich het langgerekte meer. Zoals bijna alle bergmeren groenblauw van kleur, en omzoomd door morenen op de flanken van de bergen. Er was niemand. We liepen een eind langs de oevers, op kleine drassige paadjes, erg onder de indruk van dit natuurschoon.






  
Toen we ons genoeg gevoed hadden met indrukken en we terugliepen kwamen we toch nog een paar andere mensen tegen, vijf in totaal. We deden er uiteindelijk tweeëneenhalf uur over. Het weer was optimaal met een graad of 23 en een enthousiast zonnetje.
Hierna reden we naar Lake Moraine. Dat is de tweede aanrader wat ons betreft. We reden weliswaar in colonne naar boven, een ritje van 14 km, maar eenmaal daar aangekomen weet je niet wat je ziet. Zó blauw, het deed gewoon pijn aan je ogen.
          Lake Moraine met eromheen tien hoge pieken, allemaal 3000 m of meer

                                          

We liepen er wat omheen, nog steeds in goed weer maar met op de achtergrond al wat donkere wolken. Voor het eerst zagen we ook een verbod om  met minder dan vier personen aan de wandel te gaan vanwege de grizzlies. Meestal is dat alleen maar een aanbeveling.
Het kostte ons moeite ons weer los te rukken van dit hoogstandje van moeder natuur maar dat deden we op een goed moment toch. Hoe goed dat moment was bleek tien minuten nadat we in de auto op weg naar beneden zaten. Een paar mensen langs de kant, geen wonder want het uitzicht naar het dal was schitterend. Alleen….ze keken niet naar het dal maar naar de berg. Ja, dan weet je het al: wild! En verdomd, echt vlakbij ons liep de eerste beer van deze vakantie. Geen gewone zwarte, nee, meteen een grizzlie! Het leek een vrij jong exemplaar, maar we zijn natuurlijk geen experts. Er stopten steeds meer auto’s en iedereen wachtte totdat er weer iemand riep ‘Dáár! Dáár!’ en dan holden we met z’n allen weer een stukje verder, camera’s in de aanslag. Het dier liep jammer genoeg steeds meer van ons af, en op een goed moment lieten we hem maar z’n gang gaan. Onze dag kon nu helemáál niet meer stuk.



Om af te sluiten keken we ook nog even bij Lake Louise, maar dat was vreselijk. Zó toeristisch dat we snel de benen namen. Na nog even naar de lucht gekeken te hebben om er zeker van te zijn dat we geen verkeerde beslissing zouden nemen – en daar leek het niet op, het werd steeds donkerder – reden we weg uit het gebied.
In de buurt van Radium Hot Springs zochten we een hotel. De bergen om ons heen werden inmiddels al rijkelijk voorzien van water zodat we maar liever hoog en droog zaten. In het plaatsje, ook weer een publiekstrekker van jewelste vanwege de warmwaterbaden, rezen de prijzen echter de pan uit. We probeerden het een plaatsje enkele mijlen verderop, bij het enige hotel dat daar te vinden was, een Super8. Maar ook dáár logen de prijzen er niet om. Dan maar weer terug, en nog iets meer hotels vragen. We kwamen langs een campground in het Provincial Park, Dry Gulch. Toch maar even kijken. Prachtig! Goed en ruim aangelegd, een fonkelnieuw sanitairblok en plaats genoeg. Hoewel we nog even twijfelden vanwege de dreigende lucht besloten we de gok te nemen. Dan maar een natte tent. Slapen konden we desnoods wel in de auto.
De host, die langs kwam om het geld te innen, had mij vanaf de ingang een lift gegeven terug naar de tent. We stonden namelijk nogal ver daarvan af, en ik was ernaartoe gelopen om een envelopje te halen. Dat is hier de gebruikelijke manier van aanmelden bij een onbemand terrein: je vult je gegevens in, inclusief die van je auto, doet het verschuldigde bedrag in de envelop die je dichtplakt, en gooit het in een brievenbus. Maar nu was dat dus niet nodig. Onderweg vertelde de vrolijke mevrouw dat er een waar noodweer op komst was. Tuurlijk. Desondanks lieten we ons niet afschrikken, we maakten gewoon ons flesje wijn open en dachten na over wat we gingen eten. Nog geen minuut zaten we of het begon te druppen. Niet heel hard, dus we bleven in eerste instantie zitten. Toen wat harder, dus maar de auto in. Na een tijdje hield het op, en voordat het opnieuw begon te regenen konden we net een maaltje chili con carne bereiden. Allemaal blikvoer deze keer, dat wel. Het laatste restje hebben we in de auto opgegeten. De lucht werd zwarter en zwarter. Maar op onverklaarbare wijze (hoewel, Peter Kuipers Munneke had er vast wel een verklaring voor kunnen geven op de voor hem zo karakteristieke manier van praten, ik zeg daar verder niets over), bleef het bij ons redelijk droog. De wind was intussen zelfs gaan liggen.We konden dus gewoon in de tent slapen en dat deden we.
O, en ze hebben hier automatische kranen. Dat scheelt.