Om zes uur ging de wekker. We gooiden snel de spullen achterin om zo vroeg mogelijk in Yellowstone aan te komen. Onderweg reden we bijna een elk ondersteboven maar het ging nog net goed gelukkig.
Om precies half acht stonden we voor de ingang van de campground. We waren de eersten en mooi op tijd: al snel groeide de rij achter ons aan. Het loket was nog dicht. Iets voor achten werden de luxaflexjes omhooggehaald en konden we vragen om een plek. Terwijl wij ernaar toe liepen kwam er met grote snelheid een auto aanrijden die de rij wachtenden passeerde. Er buitelde een troepje Japanners uit. Eén van hen, een chagrijnig en luidruchtig kauwgom kauwende jongedame, stoof naar het loket om een plek te bemachtigen. Haar werd echter vriendelijk doch dringend verzocht achter aan te sluiten. Goed zo! Wij kregen een tentplek met schaduw, daarvan waren er twee op het hele terrein. Heerlijk. Op alle andere plekken staat je tent de hele dag in de zon te branden. Het is hier overigens niet zo heet als we wel eerder meegemaakt hebben: een strakblauwe lucht en 25 graden, wat wil je nog meer? De ons toegewezen plek was heel ruim en vrij. De tent staat iets boven het ‘zitgedeelte’ in een grindbak. Mooi vlak dus.
Wat ze op deze campground, onze absolute favoriet trouwens, óók heel handig gedaan hebben is het inrichten van de kampeerplekken voor invaliden. Die hebben allemaal een verhoogde grindbak, waardoor je zo vanuit je rolstoel de tent ingekieperd kunt worden. Reuze makkelijk. De wc heb je ook vlakbij, om daar te komen moet je van een soort hellingbaan afroetsjen zodat je in vliegende vaart gelanceerd kunt worden op de wc. Moet wel iemand de deur voor je openhouden, anders krijg je het Jerry-effect en hang je er platgeslagen tegenaan. Ja, er is over nagedacht!
De gehandicaptenkampeerplek
Vandaag was het voor ons verder een rustdag. Eerst maar eens koffie gezet en pancakes gebakken als ontbijt. Daarna gelezen en het blog bijgewerkt. In de loop van de middag zijn we naar Gardiner gereden, dat ligt op ongeveer 8 minuten rijden maar wel net buiten het park. We deden boodschappen in de plaatselijke supermarkt en vulden de houtvoorraad aan. Op de terugweg konden we de steenbokken op de foto zetten die een rotsformatie aan de kant van de weg als domicilie hebben.
In Mammoth Hot Springs kochten we in de eetzaal van het grote hotel internettoegang. Voor een uurtje $5, dat moest genoeg zijn om wat mails te beantwoorden en weer een paar blogs te posten. Om een uur of vijf liep de eetzaal langzaam vol. We keken het met stijgende verbazing aan: één persoon heette de gasten welkom, een ander verwees ze naar een tafeltje, de derde bracht glazen koud water, de vierde kwam met de menukaart en nam de bestelling op, de vijfde bracht het eten, de zesde nam het allemaal weer af en de zevende bracht de rekening. Efficiënt! Nu begrijpen we ook waarom het economisch herstel zich hier weer wat aftekent: door de werkgelegenheid! Met zeven man personeel om één stel gasten te bedienen kan dat haast niet anders. Toch?
Bij de tent maakten we wat vroeger dan gewoonlijk het vuur aan. Opnieuw wilden we aardappels poffen, maar nu op de manier zoals Jeany uit Alder Bay mij heeft uitgelegd: je wikkelt ze in folie, dompelt ze dan goed in koud water en doet er vervolgens wéér folie omheen. Dat deden we dus, en het vlees ging natuurlijk niet ín maar óp het vuur. Het lukte veel beter zo, met de piepers, maar ze moeten er langer in dan we dachten. Voor de grote aardappels die wij hadden minstens een uur denk ik. Ze waren nog niet helemaal gaar, maar de buitenkant konden we er afschrapen en met de sour cream smaakte dat prima.
Al met al dus een rustige, ontspannen dag. Morgen gaan we wel weer eens iets bekijken hier, in dit park der parken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!