Het voordeel van slapen in een tent is dat je geen trapje nodig hebt. Dat had het bed in het hotel in Seattle namelijk wel. Zo’n 75cm hoog was het, naar schatting. Tafelhoogte zeg maar. Ik moest bijna op een stoel gaan staan om erin te klimmen en met mijn hoogtevrees viel dat nog niet mee. Het enige wat we nu hoefden te doen was flink door de knieën, en zo kregen onze stramme gewrichten vanzelf de broodnodige beweging. Je hoeft echt niet naar de sportschool voor een verantwoorde workout, kamperen is net zo goed en véél leuker!
De slaapmatten hadden de test glorieus doorstaan: niets mis mee. Heerlijk geslapen dus. Ik zelfs tot half zes, wat voor mij een hele prestatie is, zeker na alle nachtelijke escapades van de laatste maanden. Soms sliep ik een paar keer per week maar drie uur per nacht. Zou de (werk)drukte in mijn hoofd dan nu toch werkelijk afnemen?
Om kwart over zeven zaten we aan de koffie, en iets later aan het ontbijt.
Het was nog erg vochtig en kil door de laaghangende bewolking. Maar de voorspellingen waren goed dus we togen om een uur of negen naar het Visitor Center voor wat extra informatie over te lopen trails. Vanuit de campground konden we een wandeling maken van zo’n 9,5 kilometer, met een beetje stijgen en dalen zouden we daar dan ongeveer tweeëneenhalf uur over doen volgens de ranger. We liepen het uiteindelijk in twee uur, en hoewel het niet onaardig was vonden we het toch een beetje tegenvallen. Afgezien van de vegetatie, die natuurlijk bijzonder was, had het ook een boswandeling in Frankrijk kunnen zijn.
Wat je daar dan weer niet hebt is een waarschuwingsbord met wat te doen als er een poema in je nek springt. Je moet je groot maken, dingen naar hem toe gooien en agressief terugvechten. Ik weet niet of je wel eens ervaren hebt hoe het is om een tegenstrippelende huiskat in bedwang te houden, en dit beest is wel honderd keer zo groot…. Dat bord stond halverwege ongeveer, met de geruststellende mededeling dat je ze bíjna nooit ziet. Heel fijn. Maar het feit dat ik nu dit stukje typ maakt duidelijk dat we aan Een Ernstig Gevaar onstnapt zijn. En ik doe hierbij een oproep aan de Amerikaanse regering om deze bordjes voortaan aan het éind van een trail te plaatsen. Obamacare!
We namen een lange lunchpauze bij de tent, tot een uur of drie. Toen vonden we het toch tijd voor een volgend uitstapje. We reden met de auto naar de noordkant van het meer. Daar stond een bordje met een verwijzing naar de Quinault Big Cedar. Dat zou dus een grote boom moeten zijn. We dachten hem wel vlakbij de weg te vinden, maar het was nog een behoorlijke klim naar boven. Bijna waren we omgekeerd, maar gelukkig deden we dat niet want het was dubbel en dwars de moeite waard! Een enorme boom, van binnen hol en met restanten van dat binnenste als stalagtieten naar beneden hangend. Indrukwekkend!
Daarna reden we naar de Maple Glade Trail. Dat was een sprookje! Allemaal esdoorns bekleed met baarden van mos. Het betoverde woud, het boek van Hella Haase, dat kwam als eerste bij ons op. Het was ook precies het goede moment van de dag: de bomen stonden gewoonweg te schitteren in het late licht.
De foto’s doen geen recht aan de betoverende schoonheid zoals wij die ervoeren
Een sprookjesachtig geheel, door Bert omschreven als een kathedraal in het bos vanwege de grootsheid en de ruimte. Kortom, we waren diep onder de indruk. We combineerden deze trail nog met de Kestner Homestead Trail. Na dit natuur-architectonische hoogstandje reden we via een dirtroad (niet geasfalteerd) terug naar de campground. Daarbij passeerden we een verscheidenheid aan landschappen.
Dan kun je opeens dit tegenkomen!
Terug bij de tent was het natuurlijk tijd voor een glaasje en een stukje geitenkaas. We aten broccoli met kip en hashbrowns (een soort rösti, maar dan niet als koek gebakken) en dat smaakte uitstekend na deze vruchtbare dag. Morgen vertrekken we, in eerste instantie naar Kalaloch. Dat ligt aan de kust. Van daaruit bekijken we verder wat we gaan doen. Als het weer zo blijft als het nu is hebben we in elk geval niets te klagen: steeds zo’n 25 graden Celsius.
O ja, tussenstand muggen – wij: verslagen: 0-2. Nu eens zien of dat Nederland morgen óók gaat lukken tegen Argentinië!
Het is weer heerlijk om jullie te volgen! En wat een prachtig plekje hebben jullie daar!
BeantwoordenVerwijderenMartin en Marianne
Uit Twin Peaks geleerd dat je een poema altijd halverwege tegen komt en nooit op het eind. Ga maar na, klopt altijd. :-) Prachtige plaatjes weer. Dank. J.
BeantwoordenVerwijderen