De plek in Kalaloch
Het was nog steeds koud. Een graad of acht, toen ik om half zeven opstond. Een snelle rondgang leerde dat er al enkele mensen op het strand waren en ik bleef er even naar staan kijken. Teruglopend naar de tent zag ik ook het eerste wild van dit jaar:
We zetten koffie, braken de boel op en togen voor het ontbijt naar de naastgelegen lodge. Die lodges zijn uitingen van een ver koloniaal verleden, dat men krampachtig probeert vast te houden zo lijkt het. Precies zoals je ze in films wel ziet, met grote lederen fauteuils en knapperend haardvuur. Meestal ook nog met een schitterend uitzicht en dan heb je het plaatje wel zo’n beetje compleet. Omdat we het te koud vonden om bij de tent te ontbijten – we hadden geen eieren of spek, en yoghurt is niet echt lekker als je ongeveer bevriest – leek het ons een goed idee dat bij de Kalaloch Lodge te doen. We zijn in Amerika reuze-ontbijters en namen dus hash browns, scrambled eggs, vers fruit, toast en jam. Aldus goed gevuld togen we naar het Hoh-regenwoud, dat lag een stuk verder naar het noordoosten. We werden niet teleurgesteld; hoewel we ook al veel vergelijkbare vegetatie in de omgeving van Quinault hadden gezien was dit toch weer anders. Ook het weer werkte mee: een stralend blauwe lucht en een aangename temperatuur. We liepen de kortere trails: Hall of Mosses en de Sturkes Trail.
Op de linkerfoto is goed te zien dat dit rijtje bomen ontstaan is op een ooit gevallen en wegrottende boom.
Er kwam een stel mensen aan, zwaar bepakt, duidelijk op weg naar de Olympus. Dat is de hoogste berg in het park, zo’n 2400 meter. De trail ernaartoe is 17 mijl ofwel ongeveer 26 km. Oma liep voorop, met gezwinde pas. Daarachter opa, en in hun kielzog twee pubers. De jongste volgde het gezelschap met de gezonde tegenzin die eigen is aan pubers. Hij liep nu al te puffen en te hijgen, en ze waren nog niet eens begonnen. Maar oma deed het enige juiste: zij keek niet op of om. Net als bij een hond was haar motto: ik let niet op jou, let jij maar op mij. Waardoor er voor de lijdzame dwarsligger niet veel anders opzat dan mee te hobbelen. Waar hij ongetwijfeld geen spijt van zou krijgen, als ze de tent eenmaal hadden staan in een majestueus landschap van besneeuwde bergtoppen en om een kampvuurtje zouden zitten.
De volgende etappe voerde ons naar Forks. Daar vroegen we in een bezoekerscentrum aan een niet al te goed horende dame wat de moeite waard zou zijn om nog te bekijken in de anderhalve dag die ons restte. Ze raadde ons met klem Ozette Park aan. Het enige probleem was dat daar slechts één kleine campground was, met 15 plaatsen. We reden toch maar die kant op. In Clallam,iets verderop, vroegen we het in het Visitor Center aldaar nog even na. Daar was een zeer vriendelijk mevrouw die het geweldig vond dat ze iemand zag, we waren de eersten (en het was al vier uur ‘s middags). Ze vroeg natuurlijk waar we vandaan kwamen en vertelde toen dat haar zoon net zes jaar in Denemarken was geweest om zijn PhD te doen. Natuurlijk had ze hem daar verscheidene malen opgezocht. Zelf kwamen haar grootouders uit Zweden. Het is tegenwoordig weer een trend om naar Europa te gaan, voor jonge mensen dan, terwijl die jarenlang juist gemaand werden om het verleden te vergeten en je alleen maar op Amerika te richten. Ze was verder zo vriendelijk om even naar een campground vlakbij die van Ozette te bellen zodat we verzekerd waren van een plek. Erg aardig allemaal. Wel een beetje sneu voor Bert, die in de auto was blijven wachten. Het duurde zeker twintig minuten……
Eenmaal bij Ozette bleek er op de campground van het National Park een mooie lege plek te zijn. Wat zeg ik, een wereldplek! In het gras, aan een meer, helemaal privé. Probeer dat aan de Côte d’Azur maar eens te vinden. Het enige nadeel: de wc’s waren niet op het terrein te vinden maar bij het Rangerstation, zo’n tweehonderd meter verderop. Gelukkig was er wel veel hoog gras in de buurt ;)
We deden $12 in een envelopje en gingen eerst maar eens een uurtje in de zon zitten lezen, intussen veelvuldig rondkijkend naar al het moois om ons heen. Toen kregen we, onaangekondigd, bezoek:
Zelfs voor het vuur was het dier niet bang. Wij ook niet, en dus bleven we er net zolang zitten tot onze ogen dichtvielen.
Stand muggen – wij: 0-3
Weerspiegeling van de maan in het water
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!