Rrringggg! Rrrrriiiinggg! Je wilt een wake-up call of je wilt het niet….we waren in elk geval direct goed wakker. Kwart voor zes was het. We sudderden nog even na alvorens uit de slaapmodus te komen, en precies om zeven uur reden we het terrein van de ferry naar Victoria op. Het inchecken verliep vlot. Onvoorstelbaar wat er allemaal in de buik van zo’n boot verdwijnt. De overtocht duurde anderhalf uur en het laatste half uur stonden we aan dek om te zien hoe we Victoria binnenvoeren. De eerste aanblik was al bijzonder, geen hoogbouw te zien maar wel veel ‘oude’ gebouwen aan de haven. Dat oud is hier natuurlijk zeer relatief als je het afzet tegen de Europese cultuur. Bij aankomst moesten we eerst langs de douane. Dat viel mee: er zat iemand in een hokje en die was duidelijk niet van plan daaruit te komen. De beste man vroeg aan Bert of hij ook naar de voetbalwedstrijd ging kijken vanmiddag (Nederland – Brazilië). Bert antwoordde met een gedecideerd en hartgrondig NEE! Daar keek de beambte wel even van op, waarop ik maar riep ‘ach, we hebben toch al verloren’. Later vertelde Bert dat hij dacht dat er gevraagd werd of we ook wapens bij ons hadden…..We mochten zo doorrijden. Inclusief de flessen wijn die we bij ons hadden. Die man zal wel gedacht hebben dat er aan ons toch geen eer te behalen viel.
De mensen rechts mogen dus géén alcohol meer drinken…weird!
Bij een benzinestation kochten we een kaart van Vancouver Island en vroegen we de weg naar de Goldstream Campground. Het terrein lag 16 km buiten Victoria zelf. Enorm groot is het, met héél veel plaatsen. Wij hadden nummer 60 en dat was, voor de zoveelste keer, een geweldige plek. Licht, heel veel privacy en groot. Er hadden wel zes tenten bij kunnen staan. Deze plek had ik vanuit Nederland al gereserveerd in de wetenschap dat het op zaterdag wel eens snel vol zou kunnen zijn. Het leuke is dat je dan op de site al kunt zien hoe zo’n plek er ongeveer uitziet. Ook staat er bij of er al dan niet (gedeeltelijk) schaduw is en hoe het met de privacy staat. Goed geschoten deze keer!
‘s Middags bezochten we Victoria. Het is een heel prettige en gezellige stad, met leuke winkels en overal bloemen. Het doet erg Engels aan maar ook Ierland heeft duidelijk veel invloed. Ierse pubs in overvloed, evenals winkels met Ierse koopwaar. In één van die Ierse pubs aten we en hapje, en Bert hapte fijn een halve liter Guinness weg. Mijn eten viel tegen, het waren spareribs zonder bot, maar ik kreeg een bord vol te zout vlees met niets anders erbij. De helft liet ik dus staan. Bij het afrekenen rekenden ze maar de halve prijs, klasse! We hadden het geluk dat Nederland-Brazilië net aan de tweede helft bezig was en konden zo een flink stuk van de wedstrijd nog meemaken. Met een leuk eindresultaat!
Lekkere Guinness maar ‘n beetje veel vlees
We kregen een rondleiding in het House of Parliaments, een historisch gebouw. Ze hadden dat leuk gedaan: op een goed moment sprong Sir James Douglas – ook wel father of British Columbia genoemd - het gezelschap binnen om op zeer Engelse wijze een monoloog te houden over zijn eigen rol in deze stad. Met zijn uitstekende dictie ook goed te volgen, iets waar we bij de Canadees-Amerikaans sprekende gids af en toe moeite mee hadden. En wij niet alleen kennelijk, alle Aziaten die in ruime mate vertegenwoordigd waren voerden terwijl de gids haar uitleg deed gezellig hun eigen gesprekken, waarschijnlijk over het weer of zo. Op een goed moment werd het zelfs de gids te bar en werden ze tot de orde geroepen, als ware het een klas vol kakelende leerlingen. Het hielp heel even.
Het haventje, met op de achtergrond het House of Parliaments; een deel van het interieur
Sir Douglas; de vergaderzaal met links de regering en rechts de oppositie; onze gids
Om een uur of zes hadden we het wel zo’n beetje gezien. De Butchart Gardens hebben we overgeslagen. Deze beroemde botanische tuinen hadden een forse toegangsprijs, en met de fantastische herinneringen aan zowel de tuinen in San Francisco (vond ik persoonlijk de absolute topper) als die van New York nog vers in het geheugen was de keus gauw gemaakt.
Terug bij de tent genoten we nog even van de rust en de ruimte. Op de achtergrond hoorden we muziek, Bert dacht een klarinet maar ik vond het daarvoor te ‘koperachtig’ klinken. Omdat je dan toch nieuwsgierig wordt ging ik op zoek naar de muzikant. Ik vond hem aan de rand van het bos en aan de voet van een oude spoorlijn. We hadden allebei een beetje gelijk: het was een altsaxofonist. Dus wel een rietblazer, maar een koperen klankkast. Hij vertelde dat hij graag in de natuur speelde vanwege de bijzondere akoestiek. Later hoorden we hem een fuga van Bach spelen. Bijzonder!
Van een vuurtje was deze avond geen sprake, het was ook zónder dat aangenaam warm. En zo sloten we onze eerste avond op Canadees grondgebied af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!