Nabeschouwing en de cijfers

De uiteindelijke route:

Deel 1

Deel 2

Reizen lijkt plaats te vinden in een parallel universum. Zodra je thuis bent herneemt het leven zijn dagelijkse gang, net alsof je er alleen maar een stuk tussenuit geknipt hebt en daarna de losse eindjes weer aan elkaar knoopt. Die dagelijkse gang van zaken is er de oorzaak van dat deze nabeschouwing even op zich liet wachten, teveel andere bezigheden...

We kijken terug op een fantastische reis. We hebben echt van elke minuut genoten, het leek haast alsof we er voor het eerst waren. Er waren eigenlijk alleen maar hoogtepunten, maar het aller- allermooiste van deze reis was toch de plek in City of Rocks. Gelukkig hebben we ontzettend veel foto's gemaakt zodat we de herinnering goed levend kunnen houden. Het kamperen is ook weer meer dan uitstekend bevallen. De kou was af en toe wel wat heftig, maar daar waren we goed op voorbereid en dan is het prima te doen. 

Wat opviel was dat praktisch alle campings tegenwoordig gebruik maken van het door ons verfoeide reserveringssysteem. Helaas werkt dat heel vaak niet goed omdat het kennelijk niet altijd bijgehouden wordt. Veel mensen reserveren, komen niet opdagen maar geven dat niet door waardoor er bijna altijd toch vrije plaatsen zijn, soms zelfs heel veel. Alleen in de weekenden moet je wel geluk hebben. Wil je er 100% zeker van zijn dat je dan een plaats hebt, tja, dan zit er niets anders op dan te reserveren. En als je niet zoveel tijd hebt is dat misschien ook wel handig. Maar wij hebben het niet gedaan en tot nu toe altijd een plek gekregen. Laat je ook vooral nooit weerhouden door bordjes met 'FULL' aan de poort of op de site, echt zelf gaan vragen/checken of dat zo is! En ook kan het zijn dat er 's morgens geen plek is, maar later op de dag wel omdat mensen onverwachts vertrekken (in Capitol Reef kwamen zo toch drie stellen halverwege de middag alsnog aan een plek). Overigens gaven veel camphosts zelf ook aan dat het systeem voor een deel van de kampeerders erg onvriendelijk is. Op een site van een particuliere campground las ik dat ze met reserveren juist helemaal gestopt zijn en nu is er altijd voor iedereen wel een plekje. Verder zijn er tal van campgrounds die net buiten de grote parken liggen waar meer dan genoeg plaats is. Bijvoorbeeld bij Zion, waar net buiten de East-entrance een goed alternatief te vinden is voor de campings in het park. Wij kampeerden zelf al verschillende malen in Glendale, bij Bauer's RV-park, waar ze een goed en ruim tentveld hebben met uitstekend sanitair. Je kunt van daaruit zowel naar Zion als naar Bryce. 

Wat de auto betreft: hoewel ik zelf liever een Ford had gehad (bij voorkeur de Explorer maar eventueel ook een Escape) voldeed de Chevrolet Equinox prima. Hij was redelijk zuinig en had meer dan voldoende ruimte. Alleen vond ik hem persoonlijk soms wat stug en ik miste de draaicirkel die bij de Escape zo fantastisch klein is zodat je echt bijna overal heel makkelijk in kunt draaien bij het parkeren. Maar ach, peanuts. 

Terugkijkend op deze reis krijgen we alleen nog maar meer zin om ook het noordwesten en Canada weer eens aan te doen, inclusief Yellowstone/Grand Teton. Dus bij leven en welzijn...wie weet!

De cijfers. 

Overnachtingen (35x):
gemiddeld €30 per nacht, dat is inclusief 9 nachten hotel en 3 nachten luxe cabin 

Gereden afstand:
4023 mi = 6474 km

Verbruik:
130 gallon = 492 liter
1:30 (gallon/mi)
1:13 (l/km)

Benzinekosten:
$368 = €323

Maandag 1 oktober - dag 35: Las Vegas - Schiphol

En dan is het zover. Terug naar huis. Het gewone leven dat zich ongetwijfeld weer snel aandient, met afspraken, klusjes, de tuin, oppassen. Heerlijk om de kinderen en kleinkinderen weer te zien, het lijkt alsof we een half jaar weggeweest zijn. Zoveel indrukken, zoveel moois. Maar nu eerst even de reis overleven!

Om zes uur gaat de wekker. We vliegen om 10.15, dus we hebben tijd genoeg. Het ontbijt zit hier bij de prijs in en is gewoon goed, met veel te kiezen. Maar veel trek hebben we niet, we houden het bij koffie en een klein hapje. Daarna tanken we eerst de auto vol en dan leveren we hem af bij National. Zo gepiept. We krijgen van de controleur een ter plekke uitgedraaide bon mee met het te betalen bedrag erop. Ik kijk ernaar en zie: het klopt niet! Veel te hoog! Heb je dat weer. Terwijl Bert bij de bagage blijft (de tent is trouwens ook ingepakt, dat lukte heel makkelijk) loop ik naar de Customer Service. Er zitten twee mensen achter de balie die allebei kijken alsof ze knettertje stoned zijn. Ik spreek er een aan, Daniel geheten. Hij hoort mijn verhaal aan met onbewogen blik en zegt alleen maar dat het wél klopt. Ik probeer uit te leggen waarom dat niet zo is maar het komt niet binnen. Dus haal ik de papieren er zelf maar bij, maar ook dat kan de man niet overtuigen. Ik geef het bijna op, dan maar later per mail, maar in een uiterste poging om mijn gelijk te halen loop ik toch nog een keer terug naar binnen. Dan probeer ik, papier in de hand, het in hele simpele bewoordingen: kijk, dit is het bedrag voor de eerste periode, een volle maand. Klopt dat? Ja, dat klopte. En dit is het bedrag voor de laatste week, klopt dat? Ja, dat klopte ook. Bij elkaar geteld is dat toch zoveel? Ja. Het bedrag wat al afgeschreven is moet daarvan af? Ja. Blijft over wat ik nog moet betalen, klopt dat? Ja. Ok, dat is dus het bedrag wat ík noemde, niet wat op de bon staat.

Zonder een woord te zeggen stak zombie Daniel zijn hand uit, pakte mijn papier en dook achter zijn pc. Na vijf minuten overhandigde hij mij een nieuwe uitdraai…met het juiste bedrag erop. Nog steeds woordeloos. Tjongejonge. Je moet echt zó goed opletten, waarschijnlijk doet lang niet iedereen dat. Ik vraag me af hoeveel National (en alle andere autoverhuurders) verdient aan dit soort praktijken. Maar goed, het is weer in orde.

Met de shuttle zijn we in 6 minuten bij de terminal. Onze tassen kunnen we buiten al afgeven, daar staat een incheckbalie met een lopende band klaar. Kostte twee minuten. Alweer bevrijd van de zwaarste bagage lopen we meteen door naar de security. Daar maken we iets geheel nieuws mee: alles mag in de tassen blijven, riemen hoeven niet af en schoenen niet uit. Ze hebben kennelijk nieuwe scanners. Ook wijzelf hoeven niet in zo’n draaideur-gebeuren te staan maar mogen zo door een poortje lopen. In een paar minuten is alles klaar! Nou ja, één tas werd er even uitgepikt dus daar moesten we op wachten. Maar het was echt een fluitje van een cent, en van wachtrijen was nauwelijks sprake.

Tja, verder valt er niet zoveel te vertellen. De vlucht van Las Vegas naar Houston vertrekt op tijd, die van Houston naar Schiphol heeft wel vijf kwartier vertraging. Reden: stroomstoring…op Schiphol! Het zal ook niet. Maar onderweg zet de piloot de sokken erin, en we landen gewoon op het aangekondigde tijdstip. We halen de tassen van de band en brengen ze naar het bagagedepot, morgen zullen ze thuisbezorgd worden. Makkelijk hoor! De trein naar Groningen laat niet lang op zich wachten, de NS heeft een goeie dag dus ook dat verloopt vlot. In Groningen worden we opgewacht door Daniël (nee, niet die van National gelukkig, maar onze schoonzoon) die vlakbij het station werkt. Erg leuk om hem weer te zien! Dan pakken we de bus naar huis. Toch weer bijna vierentwintig uur onderweg geweest, ik val gewoon om van moeheid. Ik doe dus een tukkie terwijl Bert met bergen energie de tassen uitpakt. En dan komt de rest van het welkomstcomité aanzetten: een kleindochter vliegt ons in de armen, evenals haar moeder, en even later arriveert ook onze kleinzoon met zijn mama. Er wordt een pan zelfgemaakte pompoensoep voor ons neergezet, de koelkast is gevuld en – belangrijk voor ons – er zijn bananen. Wat me er opeens aan doet denken dat ik een tijd geleden schreef over bananen die waarschijnlijk bij de Walmart achtergebleven waren. Dachten we. Tot Bert een paar dagen geleden triomfantelijk zwaaiend met een plastic tasje aan kwam zetten: bananen! He-le-maal bruin!

Er volgt nog een nabeschouwing, dat kan een paar dagen duren. Eerst bijkomen van de jetlag. Verder zag ik dat in het blog dag 25 (22 september) ontbrak: van Alamogordo naar City of Rocks. Die staat er nu alsnog tussen, dus voor de liefhebber is het even naar beneden scrollen.

Zondag 30 september – dag 34: Kingman – Las Vegas

De eerste gang nadat we alles ingepakt hadden was naar de kringloop. Volgens de navigatie was die redelijk dichtbij. Dat viel toch een beetje tegen, het was helemaal aan het eind van een lange weg. En toen bleek hij gesloten! Gelukkig hing er een briefje waar op stond dat ze verhuisd waren. En wel naar het begin van de weg…dus het hele stuk maar weer teruggereden.

Op weg naar Las Vegas, waar we nu niet in het ons vertrouwde Main Street Hotel zouden verblijven maar in het Tru Hotel By Hilton. Vlakbij het vliegveld, wel zo makkelijk omdat we vroeg zouden vliegen. Onderweg namen we voor de laatste keer het landschap in ons op. Ik verzuchtte dat ik er geen genoeg van kreeg, van dit land. Van de kleuren, de vormen, de lichtval: ik wilde het wel blijven indrinken. Waarop Bert zei “je kunt je ook verslikken!” …en zo is het. Op een gegeven moment moet je het gewoon loslaten. De foto’s zullen thuis zeker hun werk doen en ons weer even terugbrengen op al die mooie plekken.

We waren al vaker langs de beroemde Hoover Dam gereden, maar er nog nooit gestopt. Dat deden we dus nu maar eens. Eerst bezochten we de Mike O'Callaghan - Pat Tillman Memorial Bridge, een zeer knap staaltje ingenieurswerk. Het is de hoogste betonnen boogbrug ter wereld, 579 meter lang. Het brugdek ligt boven de boog, op 270 meter boven de Colorado River. Voor voetgangers is er een speciale strook naast de rijbaan aangelegd waardoor je er overheen kunt lopen, maar aan het eind moet je dan weer omkeren omdat het daar doodloopt. Puur voor het kijken dus. Het woei er verschrikkelijk en aan het aantal petten en hoeden te zien dat we onder ons op de rotsten zagen liggen is dat meer regel dan uitzondering. We liepen dan ook niet de hele brug over maar keerden halverwege terug.

De Hoover Dam werd begin jaren dertig aangelegd in de Colorado River, daardoor ontstond Lake Mead. Het is de één na hoogste dam in Amerika(de Ororville Dam in Calfornië is nog hoger) en levert energie voor Nevada, Arizona en Californië. Je kunt er verschillende rondleidingen krijgen maar daar hadden we niet zoveel zin in. We waren al eens eerder in een waterkrachtcentrale geweest, en je moet echt wel wat technische interesse hebben om dat te kunnen waarderen. We hebben dit dus maar aan onze deur voorbij laten gaan. Neemt niet weg dat het erg indrukwekkend is allemaal. En zo midden in een woestijngebied, dat is eigenlijk heel bizar. 

Om een uur of vier reden we de parkeerplaats van het hotel op. Het Tru Hotel by Hilton leek spiksplinternieuw. Een hele moderne en eigentijdse uitstraling, alles tot in de puntjes doordacht. En daarbij ook nog heel betaalbaar; het was dus een goede keuze geweest. Dat bleek zelfs nog beter dan we in eerste instantie dachten, de autoverhuur was namelijk maar honderd meter verderop! Dat maakte het terugbrengen morgenvroeg extra makkelijk. We kwamen erachter doordat we op aanwijzingen van de receptioniste iets gingen eten en drinken in een pub een eindje verderop, toen liepen we erlangs. In die pub aten we onze allerlaatste Amerikaanse hamburger en laat die nou van topkwaliteit zijn! Een heerlijke afsluiter.

Hotellobby

Terug in het hotel nestelden we ons op het bed en keken we samen naar muziekfilmpjes op You Tube, geïnspireerd door de hier altijd aanwezige muziek uit de jaren zestig en zeventig. David Bowie, Billy Joël, Frank Zappa, Stevie Wonder; tot de batterij van de telefoon leeg was. Tijd om te gaan slapen, morgen vroeg op.

Zaterdag 29 september – dag 33: Prescott – Kingman

Het was best gek om na zoveel weken opeens de slaapmatjes weer strak opgerold in hun hoezen te doen (we hadden ze al die tijd los opgevouwen in de auto gelegd, evenals de slaapzakken en de tent). We waren zo gewend geraakt aan het stramien van koffie drinken, inpakken en door naar de volgende plek. Maar aan alles komt een eind, en wat dat aangaat maakt het niet zoveel uit of je nu twee weken weggaat, twee maanden of een jaar. Het moment breekt hoe dan ook aan dat je teruggaat naar het gewone leven.

Omdat we heel veel tijd hadden en niet zoveel zin al vroeg bij de cabin in Kingman (op de KOA) aan te komen maakten we een flinke omweg voor een lekker biertje. Via Cottonwood reden we naar Flagstaff, een rit van een kleine drie uur. Het had sneller gekund maar dit was een scenic route en daar hoorden vele haarspeldbochten bij. We kregen er geen spijt van, het was beslist de moeite waard. Vooral het gedeelte tussen Sedona en Flagstaff, met zijn rode rotsen was prachtig. Dat vonden vele anderen ook, we waren weer eens vergeten dat het zaterdag was…

In Flagstaff gingen we direct op zoek naar de Beaver Street Brewery. Vijf jaar geleden aten we daar een fantastische pizza, de beste van Amerika (naast een bierbrouwerij is het ook een pizzeria) en we wilden graag weten of ze die standaard hadden kunnen handhaven. Nou, dat was gelukt! Alweer aten we een overheerlijke pizza, nu eens normaal van afmetingen waardoor we hem bíjna op konden. Het restant ging mee voor de avond, was koud zeker ook lekker. En ja, er was ook bier voor Bert. Daarna liepen we nog even door de stad, om terecht te komen in een groot Hopi-festijn op het grote plein. Nu mag je Hopi-indianen normaal gesproken nooit fotograferen, sterker nog, je mag niet eens aantekeningen maken van wat ze doen. Maar dat strikte verbod hadden ze nu kennelijk losgelaten en hoewel met enige aarzeling maakte Bert toch enkele foto’s (die voeg ik later toe). Ze voerden rituele dansen uit die horen bij de initiatieriten van meisje naar vrouw. Mooi om te zien.

We moesten nog een eind rijden naar Kingman en onderweg kleurde de hemel opeens helemaal rood. Niet van de ondergaande zon, maar duidelijk van een grote uitslaande brand. Een eindje verderop stond een bord met het verzoek niet de brandweer te bellen, het ging om het gecontroleerd afbranden van een stuk grond….

In Kingman vonden we snel de KOA, waar we een soortgelijke cabin betrokken als we in Tucson gehad hadden. De inrichting was grotendeels hetzelfde, alleen was dit exemplaar veel kleiner en stond het bed in het woongedeelte. Maar alles was weer picobello in orde, en we konden al onze spullen ook kwijt op het ruime terras aan de voorkant.

In de receptie kocht ik wasmiddel, we hadden bedacht dat het handig was alles nu vast te wassen zodat we het opgevouwen mee konden nemen. Nam het minder plaats in en het scheelde bij thuiskomst weer wat werk. Terwijl ik afrekende kwam er een stel binnen, zij met een draagdoek. Geïnteresseerd keek ik naar het kindje dat erin zat, dat wil zeggen, erin zou moeten zitten. Want er zat geen peuter of baby in, maar een hond!  

Vrijdag 28 september- dag 32: Lynx Lake (Prescott)

Dat er veel postkantoren zijn in dit land wisten we al. Maar waar post verstuurd wordt moet er natuurlijk ook een brievenbus zijn om die post in te gooien. Nou, daar weten ze hier wel raad mee.

Vanmorgen reden we eerst de weg af die verder het bos in liep. Dat lukte een stukje, en toen hield hij gewoon op. Dat wil zeggen, er waren verschillende onverharde paden die duidelijk wel naar huizen toegingen, maar formeel gezien hadden we het eindpunt bereikt. Dat zagen we aan het enorme aantal brievenbussen, die net op dat moment allemaal gevuld werden door een mevrouw van de post. Je moest wel een eind lopen voor je je ochtendkrantje op de keukentafel had liggen…

Toen was Prescott aan de beurt. Net als zoveel andere plaatsen maakten ook zij reclame voor hun ‘historic  downtown’. Meestal stelt het niet veel voor, dit was echter best een aardig centrum. Met onder andere een bekende saloon, waar we dan ook maar iets gingen drinken. Geheel in stijl werden we verwelkomd door een cowboy in zondagstenue, dat wil zeggen, het zag er niet naar uit dat hij ooit een paard beklommen had of van plan was dat in de toekomst te gaan doen. De meisjes van de  bediening waren uitbundig gekleed en konden zo uit een film van Sergio Leone zijn weggelopen. Het interieur was natuurlijk enigszins aangepast maar voor een deel ook nog authentiek. Vroeger was het alleen een bar, nu kon de uitspanning alleen overleven door er een restaurantfunctie aan toe te voegen. Wij opteerden toch voor het bar-gebeuren. Daar was verder niets cowboy-achtigs aan,  we kregen gewoon ons drankje en de rekening werd zoals altijd in een keurig zwart mapje gepresenteerd. We slenterden nog wat door de hoofdstraat die ook alweer gevuld was met dezelfde toeristenwinkels van overal. Veel origineels valt hier niet te scoren.

Eind van de middag reden we naar het Lynx-Lake restaurant waar we gisteren al wat gedronken hadden. Het was de laatste kampeerdag, en die wilden we afsluiten met een lekker etentje aan het water. Op het menu stond vandaag de Prime Ribeye. Tja, die verleiding konden we niet weerstaan. Wijs geworden door eerdere ervaringen vroegen we wel om een gedeelde portie. Nou, dat kwam voor elkaar hoor. En hoe! Volgens mij gaven ze ons gewoon een wat kleinere hoeveelheid, maar op aparte borden. De groene salade die we vooraf kregen was voortreffelijk. Daarna kwam de ribeye, aangevuld met huisgesneden frieten van ongeschilde aardappelen. Het vlees smolt op de tong. Het was met stip de lekkerste ribeye die ik ooit gegeten heb (dit was de tweede keer in mijn leven). De frieten idem dito. Kortom, een betere afsluiting hadden we ons niet kunnen wensen.

Bij de tent stookten we het laatste hout op en dronken we een glaasje muskaatwijn. Het was voorbij. Morgen breken we de tent af en zoeken we vast wat spullen uit voor de kringloop. Die tent, die willen we trouwens proberen mee te nemen. Hij is zo ontzettend goed bevallen, heeft zelfs de extreme wind bij Oliver Lee SP praktisch ongeschonden doorstaan (een paar kleine verbuigingen in de boogstokken daargelaten, maar dat heeft geen invloed op de constructie), dat we gaan kijken of we hem in de tassen kunnen krijgen. Qua gewicht moet het makkelijk lukken. We gaan het zien!    

Donderdag 27 september – dag 31: Tucson – Prescott

Het laatste National Park dat wij aan zouden doen was het Organ Pipe Cactus National Monument. Dat stond vandaag op het programma. Gisteren schreef ik al iets over veertig graden en smeltend asfalt, dus toen vandaag de weersverwachting aangaf dat dat daar de minimumtemperatuur zou zijn beslisten we anders. Want kamperen in die temperaturen, en ook nog zonder schaduw, dat is vragen om problemen. Heat kills, zeggen ze hier niet voor niets.

Een dag eerder dan gepland reden we dus naar Watson Lake vlakbij Prescott, wat erg mooi moest zijn en voor ons precies in de goede richting lag. De weg ernaar toe, over de Interstate 10, was niet spectaculair maar het reed goed door. Tegen half een reden we dan ook de toegangsweg naar de campground op. Een uiterst vriendelijke dame legde ons uit dat er zeker plaats genoeg was, maar de beschaduwde plaatsten waren helaas niet beschikbaar omdat ze daar dit weekend hun jaarlijkse BBQ hielden. We reden er toch een rondje maar vonden het helemaal niks. Ingeklemd tussen wegen met uitzicht op een bedrijfsgebouw, zo hadden we ons de laatste twee kampeerdagen toch niet voorgesteld. Het werd dus zoeken naar een alternatief. Gelukkig begreep de host dat helemaal en ze verwees ons naar Lynx Lake, de andere kant op, waar meerdere campgrounds waren. 

Bij de eerste was nog wel plaats voor één nacht, maar niet voor twee. Iedereen trekt er hier in de weekenden op uit om af te koelen en van het buitenleven te genieten. Aangezien ook deze campgrounds tegenwoordig meededen in het reserveringssysteem was het in de weekenden geheid allemaal vol. Maar de camphost stuurde ons door naar de Hilltop campground, twee mijl verderop, waar vast nog wel tentplaatsen waren. Nou, we reden daar twee keer alle drie de loops rond maar zagen alleen maar briefjes met reserveringen voor het hele weekend. In een allerlaatste poging stapte ik uit de auto bij de RV van de camphost aldaar. Na herhaaldelijk roepen, steeds harder – de deur stond open – hoorde ik wat gerommel. De vrouw van de host kwam naar buiten. Ze had televisie zitten kijken en die stond zo hard dat ze eerst niets hoorde. Maar ze dacht dat er nog drie plekken vrij waren en belde haar man die in zijn golfkarretje ergens op het terrein moest zijn. Ja hoor, nummer 3, 4, 6 en 11. De A-loop was namelijk first-come first served! Dat stond helemaal nergens, en hoe verhoudt zich dat tot die reserveringsbriefjes? Ik ben maar opgehouden met proberen het te begrijpen…In elk geval, we vonden een prachtplek op nummer drie. Midden in het bos maar toch open, een stukje lager gelegen zodat we geheel op onszelf waren. Grote picknickbank, grote vuurbak, perfect voor deze laatste dagen!

Later reden we nog even naar het Lynx Lake dat hier vlakbij ligt. Het is uitsluitend voor vissers en roeibootjes of kano’s, zwemmen mag je er niet. Dat maakte wel dat het er ontzettend rustig was. We dronken een biertje bij de bar, met uitzicht op het water. Echt een oase hier!

Dit is een....brievenbus!

Bij de tent kookten we in het donker, het licht kwam van onze lantaarn (waarvan de batterijen nu bijna op zijn, wat een timing!) en van het vuur. En misschien straalden we zelf ook wel een beetje, van geluk over deze mooie plek.  

Woensdag 26 september – dag 30: Tucson

Voor we goed en wel wakker waren was het al duidelijk: het werd een ‘hoe-plak-ik-niet-vast-aan-het-asfalt-dag’. De hele dag in de cabin zitten was natuurlijk geen optie, bovendien waren we hier in de eerste plaats om het Saguaro National Park te bezoeken. Gelukkig kon dat vanuit de auto, met de airco op volle toeren.

Het park bestaat uit twee delen die min of meer identiek zijn qua vegetatie: een ten westen van de stad (waar we in eerste instantie wilden kamperen) en een ten oosten, waar we nu dichterbij zaten. Dat deel is ook groter. Het bestaat voornamelijk uit datgene wat je in de omgeving ook overal ziet (maar niet vaak in deze afmetingen) en wat het nationale symbool van Arizona is: gigantische Saguaro cactussen. Ze kunnen wel tot 12 meter hoog worden als alle omstandigheden meezitten. Als het te koud wordt, en dan gaat het hier om 20 ⁰ of lager, dan gaan ze massaal dood. Dat is al een paar keer eerder gebeurd, voor het laatst in 1963 als ik me goed herinner. Met man en macht heeft men daarna geprobeerd de vegetatie weer op peil te brengen en dat is behoorlijk goed gelukt. Het is werkelijk een indrukwekkend gezicht, al die enorme gevaarten. Er tussendoor staan ook andere, kleinere soorten zoals zeven verschillende Cholla-soorten. En uiteraard hebben ze één ding gemeen: de stekels! Dat ook de kleinste exemplaren dit verdedigingsmechanisme voeren mocht Bert aan den lijve ondervinden toen hij per ongeluk met zijn been tegen zo’n exemplaar aan kwam. Hij hoeft de rest van zijn leven nooit meer naar een acupuncturist!

Door het park loopt een autoroute van 8 mijl, die hebben we gevolgd. Het was er niet druk dus we konden overal stoppen om foto’s te maken. Er zijn ook trails uitgezet maar dan zie je eigenlijk niet veel meer dan als je met de auto gaat. Nog afgezien van het feit dat je wel knettergek moet zijn om in die hitte te gaan lopen, terwijl er in de verste verte geen schaduw te bekennen is. We zagen wel enkele fietsers, die reden gewoon de autoroute. Als je vroeg weggaat is dat goed te doen.

Na deze bijzondere ervaring reden we door naar Tucson, waar we makkelijk een plek in een parkeergarage vonden. Het was de bedoeling de stad te verkennen, te voet welteverstaan. Tja, hoe dom kun je zijn? De temperatuur was natuurlijk alleen maar gestegen en raakte de veertig graden. De steden hier hebben geen echt centrum, en in Tucson zijn er wel wat interessante wijken maar die liggen ver uit elkaar. We deden toch een poging en liepen allereerst naar het Presidio, daar zijn veel historische panden te bekijken. Maar het enige wat we gezien hebben was een soort overdekte toeristenmarkt met alweer dezelfde Mexicaanse en Indiaanse spulletjes die je hier overal kunt krijgen. Er was een bus met bejaarden (wij rekenen ons om allerlei redenen beslist niet tot deze categorie 😁) leeggekieperd, dus we waren snel weer weg. Om maar meteen te besluiten dat we niet verder gingen. Ergens iets drinken en dan naar de koelte van onze cabin terug. We vonden een leuk, hip lunchcafé, die heb je hier toch ontzettend veel, deelden een sandwich en brachten het vochtgehalte weer op peil.

Het was intussen toch al een uur of vier geworden en ons terras lag volop in de schaduw. We volgden het gebruikelijke recept van lezen, schrijven en wat later een wijntje drinken. We hadden nog behoorlijk wat Caesar Salad in onze megagrote koelkast liggen van gisteren, dat vulden we aan met nog een portie chicken wings die ondanks de vertraging gisteren zo heerlijk gesmaakt hadden. Deze keer haalden we ze wel gewoon zelf op! 😉

Dinsdag 25 september - dag 29: Chiricahua – Tucson (Saguaro National Park)

GEVAREN.

·        Frequent sand/dust storms

·        Angry and agressive bees

·        Bears

·        Rattlesnakes

·        West-Nile virus

·        Plague

·        Rabiës

·        Hanta-virus

·        RMSF (Rocky Mountain Spotted Fever)

·        Rickettsia Parkeri Rickettsiosis

·        Lyme’s disease

·        Venomous creatures

·        Flash Floods

·        Wash

·        Hitchhikers (don’t take them in your car if there is a jail in the neighborhood)

·        Fire

·        Thunderstorms

·        Wet floor

·        Etc. etc.

Dit zijn zo van die dingen waar je mee te maken zou kunnen krijgen. Op elke camping hangen wel een of meer van deze waarschuwingen. Je mag dan bijvoorbeeld geen dode dieren aanraken, of moet uitkijken dat je niet gebeten dan wel gestoken wordt. Op de camping in Chiricahua werd je ervoor gewaarschuwd dat hevige regenval ervoor kon zorgen dat je óf niet meer bij je tent kon komen, óf niet meer bij je auto. Rustig afwachten in zo’n geval tot het water weer zakt. Hoe lang dat kon duren stond er niet bij. Bij de Echo Canyon, in hetzelfde gebied, werd gewaarschuwd voor agressieve bijen: er waren al veel wandelaars aangevallen en herhaaldelijk gestoken. Ook onderweg word je regelmatig geconfronteerd met Grote Gevaren, die natuurlijk ook vaak reëel zijn. Zandstormen, waarbij het zicht opeens gereduceerd kan worden tot nul procent, komen echt voor in het zuiden waar we de afgelopen dagen hebben rondgereden. Om de zoveel honderd meter staat er opnieuw een rijtje borden met instructies wat te doen. Gek genoeg stond er niets bij over de gevaren van wapens in handen van verwarde mensen…

Dit alles in aanmerking genomen lijkt het wel alsof je op voorhand  je leven in de waagschaal stelt als je besluit een kampeertrektocht te gaan maken in Amerika. Nou, het valt reuze mee hoor. Natuurlijk gedraagt het weer zich hier anders, op die enorme vlaktes of in de bergen. Dat moet je zeker niet onderschatten.  En natuurlijk zijn er insecten die iets kunnen overbrengen. Maar met gezond verstand kom je al een heel eind, en hier dekt men zich ongetwijfeld ook extra in tegen mogelijke schadeclaims.

                           En een serie uit de auto genomen, op de snelweg:

Toen we vanmorgen aan het ontbijt zaten kregen we een inkijkje in de tent van de naaste buren (zo’n 30 meter verderop). Zij hadden een luchtbed van maar liefst 50 cm dik! Het nam de hele binnentent in beslag. Mooi opgemaakt ook, met een kleurig dekbed. Ik vroeg me af of ze misschien ook nachtkastjes erbij hadden maar dat konden we helaas net niet zien. Komen wij aan met onze matjes van 7 cm dik…en dat vinden we al luxe.

Het zou gaan onweren, ook al redelijk vroeg in de ochtend, dus we pakten op tijd alles weer in. De rit naar Tucson, meer specifiek naar de Gilbert Ray campground bij het Saguaro NP East, verliep soepel. Het werd wel steeds warmer onderweg. Bij binnenkomst op de camping hing er een bordje: Registration Office closed in Summer. Maar we konden zelf een plek uitzoeken en het geld ($10), zoals gebruikelijk, in een envelop doen en in de bus gooien. Tja. Er was een klein probleempje: er was helemaal geen schaduw, en het was 38^o! We hebben serieus nog wel even gekeken of het misschien tóch ergens te doen was, maar tenzij je er gekookt uit wilde komen was dat niet het geval. En nu? We zochten naar alternatieve campgrounds maar die waren óf even slecht óf veel te ver weg. We wilden immers zowel naar het Saguaro NP als naar Tucson. 

Hier zijn we toch maar niet gaan staan

Uiteindelijk kwamen we toch weer uit bij de KOA. Het was de meest luxe KOA die we ooit gezien hebben. Alles gloednieuw, zelfs twee enorme galerijen met zonnepanelen die van boven energie opwekten en aan de onderkant voor schaduw zorgden zodat de RV’s daar lekker koel konden staan. Vier tentplekken hadden ze. Met een afdakje en een eigen aanrechtje. De zon kon precies onder dat afdakje doorschijnen aan het eind van de middag, dus daar hadden we niets aan. Toen maar eens naar de cabins gevraagd. O ja hoor, die hadden ze ook beschikbaar. In totaal waren er acht, waarvan maar enkele bezet, dus we mochten kiezen. Op goed geluk namen we nummer 7, daarvan lag het terras in elk geval ’s middags in de schaduw. Prijs: $105 per nacht. Toevallig had ik net op hun site gelezen dat er een kortingsactie was, vanwege de herfst (zelf attendeerden ze ons niet op die mogelijkheid). Of het nu veertig graden was of niet, de herfst begon hier op 4 september en dat leverde een korting op van $25 p.n. zodat we in totaal op omgerekend €70 uitkwamen. 

We kregen de sleutel, deden de deur van het in namaak-adobe-stijl gebouwde huisje open en wat we toen zagen overtrof onze stoutste verwachtingen. Er was werkelijk over álles nagedacht. Compleet ingerichte keuken, met twéé soorten koffiezetapparaten, een voor filterkoffie en een voor een soort van Nespresso; een megagrote Amerikaanse koelkast met dito vriesvak; twee slaapkamers waarvan een met twee stapelbedden en de andere met een groot tweepersoonsbed, opgemaakt en al; leeslampjes bij het bed, met ook aan elke kant stopcontacten voorzien van twee usb-uitgangen; een eettafeltje met uitklapmogelijkheden; nog veel méér stopcontacten met usb; maar liefst DRIE televisietoestellen, een in elke slaapkamer en een in het leefgedeelte; een badkamer voorzien van handdoeken voor zes personen, zeep, shampoo en conditioner in dispensers, een föhn en als lumineuze oplossing voor nachtelijke dwalingen  een flauw brandend ledlampje dat aanging als je het gewone lichtknopje uitdeed. Natuurlijk was er airco die de ruimte vanuit de vloer goed koel hield. Voor de zekerheid waren er ook nog grote ventilatoren in de slaapkamer en in de leefruimte. Buiten stonden een schommelbank, een grote ronde tafel met vier stoelen, een vuurschaal en een enorme gasbarbecue. Kortom, het ontbrak ons aan niets. Al het buitenmeubilair was gemaakt van gerecyclede materialen en dat gold ook voor het trapje bij de voordeur. Binnen was alles afgetimmerd met hout zodat het blokhut-idee toch behouden bleef. Kom daar allemaal maar eens om bij een gemiddelde hotelkamer.

Nadat we ons geïnstalleerd hadden liepen we opnieuw naar de receptie. Deze keer om er meteen nog maar een nacht aan vast te knopen. Ook vroegen we om een kaart van Tucson maar die hadden ze helaas niet. Wel werden we gewezen op het bijbehorende BBQ-restaurant dat zelfs eten op bestelling langsbracht. Toen we terugliepen naar ons luxueuze onderkomen stoof er een dame op ons af, de grijze haren loshangend om haar gezicht, gehuld in fladderende roze kledij en versierd met talloze kettingen. Ze zwaaide wild met een stuk papier wat bij nader inzien een kaart van Tucson bleek te zijn. Tja, en dat was de val waar we met open ogen inliepen. Ze overviel ons met een heel verhaal waar geen touw aan vast te knopen was in de veronderstelling dat we het vast geweldig interessant zouden vinden. Ze was lerares vertelde ze, nou ja, wel geschorst, maar dat lag niet aan haar. Na een kwartier lukte het ons om weg te komen…

We hadden het wel gehad voor vandaag. We gingen gewoon lekker zitten lezen en dan morgen zowel naar het park als naar Tucson. Tijd genoeg tenslotte. ’s Avonds hadden we wel zin in de chickenwings die het restaurant in de aanbieding had. Ik stuurde ze dus een sms met de bestelling, we dekten de tafel buiten en wachtten met een glaasje wijn op aflevering van het eten. Na drie kwartier begonnen we ons af te vragen of het wel was doorgekomen en voor de zekerheid belde ik er maar even achteraan. Ja hoor, komt binnen tien minuten. Twintig minuten later…nog niets. Weer gebeld. O, sorry, nee, komt er echt aan! Ruim zeventig minuten na bestellen kwam er een auto aan waar iemand uitstapte met een tasje in de hand. Chickenwings, alstublieft! We uitten onze gram over het lange wachten. Toen hoorden we dat dit een nieuwe service was, en dat de cell phone ergens lag waar niemand hem zag of hoorde. Ja, misschien moesten ze daar wat aan doen, nu u het zegt. Intussen keek ik in het tasje en zag dat de ook door ons bestelde Caesar salad er niet bij zat. Owjee...ik breng hem zo hoor! Hoeft u niet te betalen! U zit hier zo gezellig en romantisch met een glas wijn en dat lichtje (onze tentlamp), heel vervelend dat het zo gelopen is. En inderdaad, nog geen vijf minuten later stond  hij weer voor onze deur met een vorstelijke bak salade. We mochten zelfs geen tip geven. Terwijl we nog zaten te eten kreeg ik een sms: Hi, this is Jason…how are the wings and the salad? Gelukkig kon ik naar eer en geweten antwoorden dat ze verrukkelijk waren.

Blijft de vraag: waarom hadden we het zelf niet even opgehaald? Want het was nog geen twee minuten lopen…