Gisteren hadden we allebei tegelijk dezelfde gedachte: we wilden graag nog eens de wandeling in Bryce overdoen die we in 2010 gemaakt hadden. Een paar jaar geleden hadden we ook al een poging gedaan, maar net toen we er aankwamen barstte er hevig onweer los. Nu leek de weersverwachting gunstiger en bovendien was het qua afstand heel goed te doen vanaf Glendale.
Het was nog vroeg toen we de motorrijders, waar ik gisteravond mee aan de praat was geraakt, een goede reis wensten. Een van hen had namelijk 'goedendag' geroepen toen hij hoorde waar ik vandaan kwam. Het bleek dat hij een Nederlandse vader had en ook nog familie in Amsterdam en Den Haag. Altijd leuk, zulke ontmoetingen. Eén van hen vertelde dat we beslist apple pie moesten gaan eten bij Julian, als we in de buurt van San Diego waren. Hijzelf at die graag als ontbijt, als lunch én als avondeten. Dat kon je ook wel zien trouwens. 😉 Maar goed, we waren dus vroeg op pad. Het was behoorlijk afgekoeld en we hadden onze thermokleding hard nodig gehad vannacht. Dat weerhield ons er ook van zelf koffie te zetten. Beetje te koud nog. Onderweg stopten we dus bij een café ergens in nowhere land dat de aanduiding 'Excellent! By Tripadvisor ' trots op de voordeur had geplakt. Onze verwachtingen ten aanzien van het ontbijt waren dan ook hoog gespannen. Er zaten al enkele mensen te ontbijten en wij confisqueerden een tafel bij het raam. We wachtten op iemand die de bestelling op kwam nemen. En wachtten. En wachtten. Tot Bert zei "volgens mij moeten we het zelf bestellen in de winkel!" Er zat namelijk een soort van winkel aan vast, die zo te zien een inventaris had overgenomen uit een voormalig oostblokland. Er waren namelijk alleen maar bijna-lege schappen. Maar er stond inderdaad iemand achter de kassa en daar bestelden we koffie plus een two-eggs breakfast. De koffie mochten we zelf in piepschuim bekers tappen uit een grote warmhoudfles, niks mis mee. Al snel daarna kwam de rest van het ontbijt: op plastic bordjes lag een bergje roerei en daarnaast iets ondefinieerbaars wat leek op driehoekige kaassouflé's maar bij nader inzien de beloofde hash browns waren. Verder een paar stukjes obligate toast. Allemaal best ok hoor, behalve dat de hash browns voornamelijk naar frituur smaakten. Maar om dit nou excellent te noemen....nee. En dan die plastic borden, dat draagt vast weer bij aan de plastic soup.
Onze magen waren in ieder geval gevuld, en om half elf reden we het park binnen. We reden naar het Sunset Point en liepen de Queen's Garden Trail met daaraan gekoppelde de Navajo Trail, bij elkaar twee tot drie uur lopen. Het weer leek zich prima te houden hoewel er wel wat onweer voorspeld was en we om ons heen nogal wat donkere wolken zagen. Het is geen moeilijke trail, de uitdaging zit hem vooral in het laatste stuk waarbij je flink omhoog moet klimmen. Verder was het alleen maar prachtig, precies zoals we het in onze herinnering hadden. Hoewel we zeker niet de enigen waren was het ook beslist niet druk te noemen. De klim aan het eind was inderdaad pittig, niet alleen omdat de zon weer flink meedeed maar ook omdat we aan de hoogte moesten wennen: we zaten op 2600 meter. Met een korte adempauze op elk stukje beschaduwd pad, net zoals alle andere wandelaars dat deden, kwamen we toch heelhuids boven. We reden nog wat andere uitzichtpunten af, lunchten uit de koelbox en reden toen terug naar huis, eh...pardon, de tent. Onderweg zagen we iemand die een groot beest (ik denk de dode wolf die we op de heenweg aan de kant van de weg hadden zien liggen) van het wegdek schraapte en een markering aanbracht i.v.m. registratie. Tja, dat gebeurt. In Orderville haalden we champignons, bananen en een nieuwe fles Clamato zodat we weer vooruit konden met de inwendige mens. Bij de campground had het flink geregend. Er stonden plassen op het pad en de auto had sokjes aangetrokken zagen we toen we uitstapten. We liepen naar de tent. Shit, de deur stond nog open!!! En het had gegoten!
Hier komt het engeltje om de hoek kijken. De strook groen waar onze tent op stond was ongeveer twintig meter breed. Dan een pad, en dan nog een strook van een meter of tien. Het had óveral geregend, behalve op de laatste vijf meter van onze groenstrook! Alles was droog! Je verzint het niet...
N.B. foto's zijn allemaal genomen met mijn telefoon. Dat maakt het stukken makkelijker om ze op het blog te plaatsen. De kwaliteit is natuurlijk niet zo goed als met de camera maar het geeft een beeld.
 |
| De auto met sokjes aan |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!