Donderdag 27 september – dag 31: Tucson – Prescott

Het laatste National Park dat wij aan zouden doen was het Organ Pipe Cactus National Monument. Dat stond vandaag op het programma. Gisteren schreef ik al iets over veertig graden en smeltend asfalt, dus toen vandaag de weersverwachting aangaf dat dat daar de minimumtemperatuur zou zijn beslisten we anders. Want kamperen in die temperaturen, en ook nog zonder schaduw, dat is vragen om problemen. Heat kills, zeggen ze hier niet voor niets.

Een dag eerder dan gepland reden we dus naar Watson Lake vlakbij Prescott, wat erg mooi moest zijn en voor ons precies in de goede richting lag. De weg ernaar toe, over de Interstate 10, was niet spectaculair maar het reed goed door. Tegen half een reden we dan ook de toegangsweg naar de campground op. Een uiterst vriendelijke dame legde ons uit dat er zeker plaats genoeg was, maar de beschaduwde plaatsten waren helaas niet beschikbaar omdat ze daar dit weekend hun jaarlijkse BBQ hielden. We reden er toch een rondje maar vonden het helemaal niks. Ingeklemd tussen wegen met uitzicht op een bedrijfsgebouw, zo hadden we ons de laatste twee kampeerdagen toch niet voorgesteld. Het werd dus zoeken naar een alternatief. Gelukkig begreep de host dat helemaal en ze verwees ons naar Lynx Lake, de andere kant op, waar meerdere campgrounds waren. 

Bij de eerste was nog wel plaats voor één nacht, maar niet voor twee. Iedereen trekt er hier in de weekenden op uit om af te koelen en van het buitenleven te genieten. Aangezien ook deze campgrounds tegenwoordig meededen in het reserveringssysteem was het in de weekenden geheid allemaal vol. Maar de camphost stuurde ons door naar de Hilltop campground, twee mijl verderop, waar vast nog wel tentplaatsen waren. Nou, we reden daar twee keer alle drie de loops rond maar zagen alleen maar briefjes met reserveringen voor het hele weekend. In een allerlaatste poging stapte ik uit de auto bij de RV van de camphost aldaar. Na herhaaldelijk roepen, steeds harder – de deur stond open – hoorde ik wat gerommel. De vrouw van de host kwam naar buiten. Ze had televisie zitten kijken en die stond zo hard dat ze eerst niets hoorde. Maar ze dacht dat er nog drie plekken vrij waren en belde haar man die in zijn golfkarretje ergens op het terrein moest zijn. Ja hoor, nummer 3, 4, 6 en 11. De A-loop was namelijk first-come first served! Dat stond helemaal nergens, en hoe verhoudt zich dat tot die reserveringsbriefjes? Ik ben maar opgehouden met proberen het te begrijpen…In elk geval, we vonden een prachtplek op nummer drie. Midden in het bos maar toch open, een stukje lager gelegen zodat we geheel op onszelf waren. Grote picknickbank, grote vuurbak, perfect voor deze laatste dagen!

Later reden we nog even naar het Lynx Lake dat hier vlakbij ligt. Het is uitsluitend voor vissers en roeibootjes of kano’s, zwemmen mag je er niet. Dat maakte wel dat het er ontzettend rustig was. We dronken een biertje bij de bar, met uitzicht op het water. Echt een oase hier!

Dit is een....brievenbus!

Bij de tent kookten we in het donker, het licht kwam van onze lantaarn (waarvan de batterijen nu bijna op zijn, wat een timing!) en van het vuur. En misschien straalden we zelf ook wel een beetje, van geluk over deze mooie plek.