Donderdag 6 september – dag 10: Wahweap (Page)

Even vooraf: tot nu toe is er op elke campground die we bezochten volop plaats. In Snowcanyon waren er weliswaar maar drie plaatsen vrij, maar daar zijn maar 12 plaatsen in totaal. In Bryce stond ook aangekondigd dat er op beide campgrounds in het park plaats was en voor zover wij zagen was er inderdaad slechts een klein deel bezet. Bij Wahweap waren er geen plaatsen meer voor Full Hookups, maar verder was er meer dan genoeg plek. ’s Avonds vulde het zich wel, maar vol werd het niet.

Stel je voor: een vrouw van een jaar of 80, vrij lang en tanig, met een huid die zó door de zon was aangetast dat hij leek op de schil van een overrijpe en verschrompelde avocado. Houd dit beeld een paar alinea’s vast.

Dinsdag had ik via internet de boottour geboekt over Lake Powell, naar de Rainbow Bridge. Twee jaar geleden deden we de kortere Antelope Canyon tour omdat Rainbow Bridge volgeboekt was en die laatste wilden we nu alsnog doen. Ik kreeg geen bevestiging, wat vreemd was, maar bij de balie van de campground zagen ze onze boeking staan (het is allemaal één bedrijf). Voor de zekerheid vroegen we nog even hoe laat het was, want vorige keer stonden we een uur te vroeg in de startblokken: opeens bleken we in Arizona te zijn waar het een uur vroeger is. De scheiding tussen Utah en Arizona loopt ongeveer dwars over de campground. Goed, check en dubbelcheck. Toch had ik voor de zekerheid naast de wekker ook een timer gezet, je wilt niet aan de kant staan en de boot net weg zien varen. Gevolg was wel dat ik de halve nacht wakker was, bang om me alsnog te verslapen. Maar niets aan de hand, we waren ruim op tijd. Zo op tijd dat we nog even gingen ontbijten in het hotel waar ook de incheckbalie voor de tour was. Bert nam koffie en pancakes, full size wat drie stuks betekende terwijl hij er meestal twee eet, en ik nam naast koffie de French toast met extra fruit. De pancakes waren enorm. Meestal hebben ze de grootte van een flink koffieschoteltje, deze hadden het formaat van een flinke Hollandse pannenkoek. Meer dan anderhalf kon  Bert met geen mogelijkheid verstouwen, ik kwam iets verder met de wentelteefjes. Fruit gaat er bij mij altijd in, ik word heel ongelukkig als ik daar te weinig van binnenkrijg. Net op tijd liepen we de eetzaal uit, ze waren al aan het boarden.

Bij het inchecken bleek onze naam niet op de lijst te staan. Zie je wel, ik dacht al dat er iets mis was gegaan! Maar na enig zoeken zag het meisje dat ze ons per ongeluk op gisteren geboekt hadden en dat kon moeiteloos overgezet. Deze vertraging zorgde er wel voor dat we niet meer op het bovendek konden zitten maar onder in de boot een plekje moesten zoeken. Jammer, dan zie je veel minder. Gelukkig mochten we wel op het achterdek staan, en daar stond ook een kist waar je op kon zitten dus dat hebben we op de heenreis naar de Rainbow Bridge gedaan. Het bleek achteraf ook nog een veel betere plek dan boven, waar het ten eerste vrij hard woei maar waar je ook de zon tegen had wat het maken van foto’s moeilijker maakte.

De boot was lang niet vol. Beneden zaten maar enkele mensen, waaronder een Japanse familie. De moeder droeg continu een portret van haar kennelijk overleden zoon bij zich, voor iedereen zichtbaar. Maar het was duidelijk haar – of hun – manier van rouwen en ook wel weer bijzonder om te zien. We kregen allemaal een koptelefoon en een kastje zodat we een audiotour konden beluisteren, dat was zeker de moeite waard. Over de tour kan ik verder kort zijn: die was fantastisch en een absolute aanrader! Je vaart uren lang door de Glenn Canyon en legt uiteindelijk zo’n 75 km verderop aan zodat je het beroemde monument kunt bezoeken. Deze grootste natuurlijke brug ter wereld is 88 meter hoog en 83 meter breed. Verschillende Amerikaanse indianenstammen hebben deze plek eeuwenlang gebruikt als een spiritueel centrum. Nog steeds wordt het als een heilige plek beschouwd waar je niet onder mag lopen, laat staan erop klimmen. Vergelijk dat eens met de discussie rond de hunebedden in Nederland…

Om bij de Rainbow te komen moesten we een klein stukje lopen. Ik denk een half uurtje al met al. Een klein beetje klimwerk kwam eraan te pas maar dat stelde weinig voor. En als je dan zag hoeveel moeite mensen daar mee hadden…schokkend gewoon. Hijgend en puffend kwamen ze boven, één man kon het zelfs niet opbrengen even te lachen toen zijn vrouw een foto van hem wilde maken. Dan valt het met onze conditie toch weer alleszins mee.

We hadden bij de Walmart een paar kaasbroodjes gehaald bij wijze van lunch, en die aten we op onder een afdakje. De gids – aardige vrouw – vroeg zich af wat wij toch voor broodjes hadden. Kaasbroodjes? Nog nooit van gehoord. We boden haar er een aan, hadden een zak vol en ze was helemaal verbaasd dat het zo lekker smaakte. Tja, het is hier al zoet wat de klok slaat. De andere gids kreeg er ook een en zo leerden we deze mensen in hun eigen land iets nieuws.

Toen we terugliepen naar de boot kwam er een gezelschap bodybuilders aan. Tenminste, dat leek zo. Allen goed gebruind en schaars gekleed, wat geen wonder was omdat iedereen hier de hele dag op het water zit. En daar was ze, de als avocado vermomde vrouw: in bikini! Terwijl de vellen erbij hingen. Je moet maar durven. Ik schatte haar 80+, maar Bert dacht dat ze zeker niet ouder dan 50 was. De zon had zijn verwoestende werk op de huid met precisie uitgevoerd. Toch vond ik het wel knap dat je zo, zonder je van iemand of iets wat aan te trekken, helemaal doet waar je zelf zin in hebt.

Terug bij de tent, de tocht had 7,5 uur geduurd, wilden we nog even het avondlicht bij Lone Rock vangen. Dat is zo mooi daar! Het was wel nog een eindje sjouwen, we zetten de auto boven bij de parkeerplaats en liepen naar de waterkant die een stuk verder was dan we dachten. Maar het was de moeite waard en een mooie afsluiting van deze schitterende dag.

(Ik overweeg nu om óók elke dag uren in de zon te gaan liggen, maar dan moet de mevrouw uit Las Vegas wel héél veel collageen gebruiken om mijn rimpeltjes weg te boetseren J)