Dat er veel postkantoren zijn in dit land wisten we al. Maar
waar post verstuurd wordt moet er natuurlijk ook een brievenbus zijn om die
post in te gooien. Nou, daar weten ze hier wel raad mee.
Vanmorgen reden we eerst de weg af die verder het bos in liep.
Dat lukte een stukje, en toen hield hij gewoon op. Dat wil zeggen, er waren
verschillende onverharde paden die duidelijk wel naar huizen toegingen, maar
formeel gezien hadden we het eindpunt bereikt. Dat zagen we aan het enorme
aantal brievenbussen, die net op dat moment allemaal gevuld werden door een
mevrouw van de post. Je moest wel een eind lopen voor je je ochtendkrantje op
de keukentafel had liggen…
Toen was Prescott aan de beurt. Net als zoveel andere
plaatsen maakten ook zij reclame voor hun ‘historic downtown’. Meestal stelt het niet veel voor,
dit was echter best een aardig centrum. Met onder andere een bekende saloon,
waar we dan ook maar iets gingen drinken. Geheel in stijl werden we verwelkomd
door een cowboy in zondagstenue, dat wil zeggen, het zag er niet naar uit dat
hij ooit een paard beklommen had of van plan was dat in de toekomst te gaan
doen. De meisjes van de bediening waren
uitbundig gekleed en konden zo uit een film van Sergio Leone zijn weggelopen. Het
interieur was natuurlijk enigszins aangepast maar voor een deel ook nog
authentiek. Vroeger was het alleen een bar, nu kon de uitspanning alleen
overleven door er een restaurantfunctie aan toe te voegen. Wij opteerden toch
voor het bar-gebeuren. Daar was verder niets cowboy-achtigs aan, we kregen gewoon ons drankje en de rekening werd
zoals altijd in een keurig zwart mapje gepresenteerd. We slenterden nog wat door de hoofdstraat die ook alweer
gevuld was met dezelfde toeristenwinkels van overal. Veel origineels valt hier
niet te scoren.
Eind van de middag reden we naar het Lynx-Lake restaurant waar
we gisteren al wat gedronken hadden. Het was de laatste kampeerdag, en die
wilden we afsluiten met een lekker etentje aan het water. Op het menu stond
vandaag de Prime Ribeye. Tja, die verleiding konden we niet weerstaan. Wijs
geworden door eerdere ervaringen vroegen we wel om een gedeelde portie. Nou,
dat kwam voor elkaar hoor. En hoe! Volgens mij gaven ze ons gewoon een wat
kleinere hoeveelheid, maar op aparte borden. De groene salade die we vooraf
kregen was voortreffelijk. Daarna kwam de ribeye, aangevuld met huisgesneden frieten
van ongeschilde aardappelen. Het vlees smolt op de tong. Het was met stip de
lekkerste ribeye die ik ooit gegeten heb (dit was de tweede keer in mijn
leven). De frieten idem dito. Kortom, een betere afsluiting hadden we ons niet
kunnen wensen.
Bij de tent stookten we het laatste hout op en dronken we een
glaasje muskaatwijn. Het was voorbij. Morgen breken we de tent af en zoeken we
vast wat spullen uit voor de kringloop. Die tent, die willen we trouwens
proberen mee te nemen. Hij is zo ontzettend goed bevallen, heeft zelfs de
extreme wind bij Oliver Lee SP praktisch ongeschonden doorstaan (een paar kleine
verbuigingen in de boogstokken daargelaten, maar dat heeft geen invloed op de
constructie), dat we gaan kijken of we hem in de tassen kunnen krijgen. Qua
gewicht moet het makkelijk lukken. We gaan het zien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!