Zondag 30 september – dag 34: Kingman – Las Vegas

De eerste gang nadat we alles ingepakt hadden was naar de kringloop. Volgens de navigatie was die redelijk dichtbij. Dat viel toch een beetje tegen, het was helemaal aan het eind van een lange weg. En toen bleek hij gesloten! Gelukkig hing er een briefje waar op stond dat ze verhuisd waren. En wel naar het begin van de weg…dus het hele stuk maar weer teruggereden.

Op weg naar Las Vegas, waar we nu niet in het ons vertrouwde Main Street Hotel zouden verblijven maar in het Tru Hotel By Hilton. Vlakbij het vliegveld, wel zo makkelijk omdat we vroeg zouden vliegen. Onderweg namen we voor de laatste keer het landschap in ons op. Ik verzuchtte dat ik er geen genoeg van kreeg, van dit land. Van de kleuren, de vormen, de lichtval: ik wilde het wel blijven indrinken. Waarop Bert zei “je kunt je ook verslikken!” …en zo is het. Op een gegeven moment moet je het gewoon loslaten. De foto’s zullen thuis zeker hun werk doen en ons weer even terugbrengen op al die mooie plekken.

We waren al vaker langs de beroemde Hoover Dam gereden, maar er nog nooit gestopt. Dat deden we dus nu maar eens. Eerst bezochten we de Mike O'Callaghan - Pat Tillman Memorial Bridge, een zeer knap staaltje ingenieurswerk. Het is de hoogste betonnen boogbrug ter wereld, 579 meter lang. Het brugdek ligt boven de boog, op 270 meter boven de Colorado River. Voor voetgangers is er een speciale strook naast de rijbaan aangelegd waardoor je er overheen kunt lopen, maar aan het eind moet je dan weer omkeren omdat het daar doodloopt. Puur voor het kijken dus. Het woei er verschrikkelijk en aan het aantal petten en hoeden te zien dat we onder ons op de rotsten zagen liggen is dat meer regel dan uitzondering. We liepen dan ook niet de hele brug over maar keerden halverwege terug.

De Hoover Dam werd begin jaren dertig aangelegd in de Colorado River, daardoor ontstond Lake Mead. Het is de één na hoogste dam in Amerika(de Ororville Dam in Calfornië is nog hoger) en levert energie voor Nevada, Arizona en Californië. Je kunt er verschillende rondleidingen krijgen maar daar hadden we niet zoveel zin in. We waren al eens eerder in een waterkrachtcentrale geweest, en je moet echt wel wat technische interesse hebben om dat te kunnen waarderen. We hebben dit dus maar aan onze deur voorbij laten gaan. Neemt niet weg dat het erg indrukwekkend is allemaal. En zo midden in een woestijngebied, dat is eigenlijk heel bizar. 

Om een uur of vier reden we de parkeerplaats van het hotel op. Het Tru Hotel by Hilton leek spiksplinternieuw. Een hele moderne en eigentijdse uitstraling, alles tot in de puntjes doordacht. En daarbij ook nog heel betaalbaar; het was dus een goede keuze geweest. Dat bleek zelfs nog beter dan we in eerste instantie dachten, de autoverhuur was namelijk maar honderd meter verderop! Dat maakte het terugbrengen morgenvroeg extra makkelijk. We kwamen erachter doordat we op aanwijzingen van de receptioniste iets gingen eten en drinken in een pub een eindje verderop, toen liepen we erlangs. In die pub aten we onze allerlaatste Amerikaanse hamburger en laat die nou van topkwaliteit zijn! Een heerlijke afsluiter.

Hotellobby

Terug in het hotel nestelden we ons op het bed en keken we samen naar muziekfilmpjes op You Tube, geïnspireerd door de hier altijd aanwezige muziek uit de jaren zestig en zeventig. David Bowie, Billy Joël, Frank Zappa, Stevie Wonder; tot de batterij van de telefoon leeg was. Tijd om te gaan slapen, morgen vroeg op.